Recensie De teruggekeerden

In De teruggekeerden kaart de schrijver een bijzonder thema aan, namelijk de terugkeer van mensen die zijn overleden. Dit is iets wat menigeen ongetwijfeld als fantasie heeft gehad na het overlijden van een dierbare. Kon ik nog maar één keer iets tegen hem zeggen, haar nog eenmaal knuffelen, nog één keer naar hem kijken. De hoofdpersoon Jacob, de achtjarige zoon van Harold en Lucille, is in 1966 verdronken en komt 50 jaar later terug, nog steeds 8 jaar oud. Zijn ouders zijn inmiddels oud en vooral Harold vraagt zich af wat hij met Jacob aan moet. Dit is zijn kind niet, want die is dood. Het boek beschrijft afwisselend het verhaal van Jacob en zijn ouders en andere personages die terugkeren uit de dood. Langzaam wordt duidelijk dat niet iedereen blij is met deze terugkeer uit de dood. Het levert onverwachte problemen op, bijvoorbeeld op het gebied van huisvesting of als oude liefdes opstaan uit de dood terwijl je opnieuw getrouwd bent. Daarnaast schijnt het verschil tussen de levenden en teruggekeerden heel duidelijk te zijn, al wordt in het boek niet beschreven waar je dit aan kunt zien. Het boek deed me soms denken aan “Stad der blinden” van José Saramago. Een bijzonder boek, met een thema dat je stil doet staan bij het leven nu en het leven dat er zou zijn als dierbaren opeens terug zouden komen. (Dit boek is vanaf 27-8-2013 te koop)