Recensie De bekentenis van Adrià

De bekentenis van Adria is een heel bijzonder boek waarbij je in het begin even moet wennen aan de manier van vertellen. De hoofdpersoon, Adria, heeft Alzheimer en besluit voordat zijn herinneringen definitief vervagen zijn verhaal op te schrijven. Vanwege zijn Alzheimer springt hij wel van de hak op de tak. Als je eenmaal bent gewend aan deze aparte manier van schrijven, krijg je een prachtig en uniek verhaal voorgeschoteld. Het is het verhaal van Adria, de geschiedenis van zijn leven, de geschiedenis van zijn familie, zijn omgeving, maar ook de geschiedenis van een viool, een zeer waardevolle Storioni. Adria wordt liefdeloos opgevoed door zijn vader, Felix Ardevol, die alleen zijn intellectuele capaciteiten ziet, en door zijn moeder, die alleen oog heeft voor zijn muzikale kanten. Als zijn vader wordt vermoord, voelt de hoogbegaafde Adria zich hiervoor verantwoordelijk en probeert hij te achterhalen wie de moordenaar is en welke rol de Storioni hierbij heeft gespeeld. Daarnaast wil hij weten welke mensen er allemaal in het bezit zijn geweest van deze viool. Adria schrijft alles op voor zijn geliefde Sara. Van de ene zin op de andere kun je in een andere tijd terechtkomen, in een andere geschiedenis. Zo wordt het verhaal verteld van hoe de viool gebouwd wordt, welk hout is gebruikt, de geschiedenis van de maker. Op een ander moment bevinden we ons in Auschwitz, en lezen we over gruwelpraktijken in het concentratiekamp. Of we bevinden ons in de tijd van de Inquisitie. En alles heeft met elkaar te maken. Het zijn echter geen losse verhalen, de ene geschiedenis vloeit namelijk over in een volgende. De bekentenis van Adria is een boek om langzaam te lezen, om alles goed in je op te nemen. Het is een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Een meesterwerk!