Recensie Het spel van de engel

Het spel van de engel is het tweede boek dat ik lees van Carlos Ruiz Zafon en het smaakt meteen naar meer. Een prachtig verhaal dat zich afspeelt in het Barcelona van de jaren twintig. Het gaat over het leven van David Martin die we in het begin leren kennen als een jongen die niets liever doet dan boeken lezen. Zijn vader is een alcoholist en verbiedt hem het lezen. David wordt opgevangen door Sempere, een boekhandelaar die hem regelmatig laat lezen in zijn boekhandel en hem boeken cadeau doet. Sempere vertelt hem dat elk boek een ziel heeft, de ziel van degene die het heeft geschreven. Later blijkt dit een terugkerend thema te zijn in het boek. Wanneer zijn vader vermoord wordt, besluit David te gaan werken bij een krant, waar hij een vaste rubriek krijgt (de Mysteries van Barcelona), die al snel populair wordt. Bij de krant krijgt hij veel steun van Pedro Vidal, een rijke zonderling. Bij hem ontmoet hij Cristina, de dochter van Vidal’s chauffeur. David ziet Cristina als zijn ware, maar onmogelijke liefde. Na zich ingelaten te hebben met een verkeerde uitgeverij, schrijft David een tijdlang oppervlakkige misdaadromans totdat hij er bijna dood bij neervalt. Hij schrijft het soort boeken dat hij nooit had willen schrijven. Dan raakt David via Sempere verzeild in het kerkhof der vergeten boeken, waar hij op een boek stuit dat zijn leven lijkt te gaan beheersen. Hij lijkt zijn ziel te verkopen aan een mysterieuze opdrachtgever, Andreas Corelli, in ruil voor het schrijven van een boek dat de wereld zal veranderen.
Zafon schrijft beeldend en je ziet het Barcelona van de jaren twintig voor je. Daarnaast schrijft hij op zo’n manier dat het blijft boeien. Een belangrijk thema in het spel van de engel is de liefde voor de literatuur en wat er kan gebeuren als je niet tegemoet komt aan die liefde. Na zijn ziel verkocht te hebben, lijkt niet alleen de liefde voor de literatuur onbereikbaar, ook de liefde voor Cristina lijkt een verloren zaak. Zafon weet zijn karakters goed uit te diepen, weet de spanning op te bouwen tot het einde. Het was voor mij een onverwacht einde en weer erg mooi beschreven.