Recensie Naar huis zwemmen

Naar huis zwemmen is het verhaal van een jongen die lijkt geboren voor het ongeluk en die het zoeken naar het geluk lijkt te hebben opgegeven. Wilbur, een iel gebouwde jongen van 1 meter 50 die niets heeft wat hij zou willen hebben. Wilbur’s grote held is Bruce Willis. Deze acteur, van wie hij ook alle films gezien heeft, is zijn grote voorbeeld. Wilbur bezit vaardigheden waar menig ander jaloers op zou zijn. Voor Wilbur tonen deze vaardigheden echter slechts aan dat hij anders is dan anderen. Hij weet dan ook niet wat hij met deze intellectuele en muzikale vaardigheden aan moet. Voor zijn omgeving zijn deze vaardigheden een grote reden om de spot met hem te drijven. Vanaf het moment van zijn geboorte loopt Wilbur’s leven anders dan je zou willen. Steeds weer zijn er momenten waarop je op het verkeerde been gezet wordt. Je verwacht dat het leven dan eindelijk voor hem kan beginnen en maakt zijn kleine momentjes van geluk mee. Die worden hem echter al snel weer ontnomen. Wilbur’s angst voor water loopt als een rode draad door het verhaal. De reden daarachter is dat hij als kleine jongen bijna is verdronken in het zwembad. Deze angst beheerst hem in die mate dat hij zelfs zijn drankjes door een rietje drinkt. Naar huis zwemmen is een melancholisch verhaal waarin alle personages die Wilbur gedurende zijn leven tegenkomt, reizend door allerlei landen, uitgebreid worden beschreven. De personages in de roman zijn bijzonder en hebben vaak, net als Wilbur, veel meegemaakt. Ondanks alle narigheid die ze hebben meegemaakt weten ze toch het hoofd boven water te houden. Wilbur is een jongen die je al lezende in je hart sluit en die na al zijn omzwervingen uiteindelijk thuis weet te komen. Een thuis dat hij zich anders had voorgesteld maar waar hij desondanks toch gelukkig mee kan zijn. De personages in de roman zijn bijzonder en meestal sympathiek. Het boek heeft een geweldige titel die veel duidelijk maakt. Naar huis zwemmen, een zware opgave als je deze vaardigheid nooit hebt geleerd. Of om het in Wilbur’s eigen woorden te zeggen: “Ik zwem als een hond, nog beroerder, maar ik zwem.”