Recensie Reis naar het einde van de nacht

De eerste 50 blz. van het boek vond ik niets. Ik was in de Eerste Wereldoorlog beland, en het kon me niet bekoren hoe de hoofdpersoon, Ferdinand Bardamu, dit ervoer. Ferdinand wil kosten wat het kost uit deze nutteloze oorlog zien te blijven en beschrijft zijn leven vanaf het moment dat hij deserteert. Dit voert ons naar een inrichting, naar Afrika, Amerika , weer terug naar Frankrijk, waar hij zijn studie medicijnen afmaakt. En ook hier reizen we verder de nacht, nacht is het overal, waar hij ook komt. Hoe de hoofdpersoon de wereld en zichzelf ervaart wordt op een zwartgallige manier beschreven. Zwarte humor, en daar houd ik wel van. De schrijver maakt veel gebruik van hyperbolen, het een is nog erger dan het ander. Een tussenweg is er niet.
Het leven zonder meer is een hel! Het is een klas waar de verveling de schoolfrik uithangt, hij loert de hele tijd op je, je moet, hoe dan ook, net doen alsof je met iets opwindends bezig bent, anders komt hij op je af en vreet je hersens aan.
Juist door die overdrijving vond ik het boek vaak humoristisch. Een voorbeeld is een gesprek dat Ferdinand in een winkel opvangt. Een gesprek over constipatie, waarvan een dame beweert dat ze nu een arts heeft ontmoet die wonderen verrichtte bij haar. Geen sprake van dat de dames zich zo gemakkelijk lieten overtroeven als het op constipatie aankwam. Ze hadden meer last van constipatie dat wie dan ook. …….De dame die men niet geloofde, voegde er alleen aan toe dat zij tegenwoordig tijdens haar stoelgang winden liet die knetterden als vuurwerk. …..
Ik vond het boek juist door de overdrijvingen niet deprimerend. Ik vroeg me regelmatig af wat voor mens Céline zou zijn om dit te kunnen schrijven. Iemand met een stoornis? Ik vond dat dit boek ook regelmatig twee kanten van de hoofdpersoon laat zien. Aan de ene kant een egoïstisch, niets ontziend mens, maar aan de andere kant ook iemand die soms gevoelens toont en er eigenlijk helemaal geen raad mee weet. Als je nou toch van iets moet houden, dan riskeer je met kinderen minder dan met volwassenen…..Op z’n bleek smoeltje speelde een heel klein glimlachje…dat ik nooit heb kunnen vergeten. Een vreugde voldoende voor de hele wereld.
Een boek waarover je volgens mij lang zou kunnen praten omdat het zoveel meer laat zien dan alleen maar……….ok, reactie wordt te lang, ik stop.