Aangrijpend, maar af en toe wat langdradig

Nicci Gerrard is uiteraard vooral bekend geworden als de vrouwelijke helft van het schrijversduo Nicci French dat zij samen met haar man, Sean French, vormt. Toch is Nooit vergeten alweer haar vijfde soloboek, na Het Voorbijgaan, De Onderstroom, In het Maanlicht en Het Weerzien. Gerrard wilde dit boek al vijf jaar geleden schrijven sinds zij als journaliste bij The Observer verslag deed van de zaak die haar heel erg raakte en haar sindsdien niet meer heeft losgelaten.

Het gezin Hopkins, waar het in Nooit vergeten om draait, bestaat uit vader Felix, moeder Isabel, zoon Johnny en dochters Mia en Tamsin. Johnny gaat rond zijn achttiende het huis uit om te gaan studeren. Hij belt geregeld en vertelt dan dat alles goed met hem gaat en dat hij goede punten haalt. Tot het moment dat Isabel een tijdje niets meer van hem hoort en hij ook niet meer op haar telefoontjes en mailtjes reageert. Zij heeft een vermoeden dat er iets niet in orde is en terecht, want op een dag komt Felix naar de school waar zij les geeft en vertelt dat Johnny verdwenen is.

Ze gaan naar de politie en daarna naar de universiteit waar ze gesprekken hebben met leraren en medestudenten. Er wordt een zoektocht georganiseerd in Londen; pamfletten worden opgehangen en de krant wordt ingeschakeld. Alles echter zonder resultaat. De politie kan er weinig aan doen omdat Johnny meerderjarig is en uit eigen vrije wil is vertrokken. De tijd verstrijkt, tot er op een dag een kaartje van Johnny in de bus valt met alleen de tekst dat ze zich geen zorgen hoeven te maken en dat het hem spijt. Daarna volgen nog twee brieven uit het buitenland, maar hij laat niet precies weten waar hij is of hoe ze contact met hem kunnen opnemen. Zullen ze Johnny ooit nog terugzien?

Na de verdwijning van Johnny blijft het verhaal lang hangen bij met name de gevoelens van Isabel. Pas op het moment van de zoektocht in Londen wordt het verhaal weer enigszins opgepakt, om later weer terug te grijpen naar het leven van de familie Hopkins. Het verhaal wordt vanuit de verschillende familieleden bekeken. Vader Felix denkt alles onder controle te hebben, maar dat blijkt niet zo te zijn. Door de verdwijning van Johnny vervreemdt hij van Isabel. Ze hebben beiden een eigen manier om met de situatie om te gaan, en leven uiteindelijk ieder hun eigen leven. Wel verliezen beiden hun aandacht voor Mia en Tamsin, hun dochters, omdat alles om de vermiste Johnny draait. Hun leventje verloopt precies zoals je vaak hoort of leest over gezinnen waaruit een kind verdwijnt: ze beginnen langs elkaar heen te leven, verliezen de interesse in elkaar; de andere kinderen voelen zich in de steek gelaten omdat in het leven van de ouders alles draait om het vermiste kind.

Ieder lid van de familie verwerkt het gebeuren op zijn of haar manier, maar het heeft op ieder van hen een grote impact en beïnvloedt hun levens terdege. Het jammere is dat het boek vaak erg langdradig is. Er wordt voornamelijk gefocust op de gevoelens van de familie en de mensen eromheen. Er is weinig ruimte voor actie, maar toch is Nooit vergeten een aangrijpend verhaal waarin veel ouders in een zelfde situatie zich zeker zullen herkennen. Hebben ze schuld aan de verdwijning? Hadden ze het anders, beter moeten doen? Waarom hebben ze niet gemerkt dat er iets aan de hand was? Hun angst, wanhoop, ongeloof, schuldgevoel, ontreddering, spanningen, verlies, liefde en haat komen aan bod; ook het sprankje hoop, en het wachten, maar wachten op wat?
Dit alles maakt Nooit vergeten tot een boek over gemis, over verlies en loslaten, maar ook over wachten en over hoop. De hoop die er altijd zal blijven.