Teleurstellende kopie van Jonas Jonasson

Door het lezen van de volgende tekst op de achterkant van het boek zijn mijn verwachtingen hooggespannen: 'Een charmante en verrassende 'roadnovel' voor iedereen die heeft genoten van 'De 100 jarige man die...'' Aangezien ik groot fan ben van het genoemde boek van Jonas Jonasson hoop ik tijdens het lezen van 'Albert moet naar huis' een net zo plezierige leeservaring te krijgen.

Niets is minder waar, helaas, dit terwijl alle ingrediënten aanwezig lijken te zijn voor een geslaagde, hilarische roman: Elsie en Homer zijn geliefden, Elsie bezit een alligator die ze gekregen heeft van een ex-vriendje. Haar nieuwe liefde Homer wil hier niets van weten en wil de alligator terug naar 'huis' brengen. Met de auto crossen Elsie en Homer (en een haan, wat die er verder mee te maken heeft blijft ook onduidelijk) de halve VS door, waarbij ze allerlei avonturen beleven.

De humor, waardoor ik in 'De 100-jarige man die...' zo dubbel lag, ontbreekt echter in 'Albert moet naar huis'. Dingen worden op zo'n manier beschreven dat ik helemaal niet moet lachen en het allerminst hilarisch vind, maar eerder geïrriteerd raak. Daarnaast vind ik de avonturen die het drietal beleeft een slechte kopie van de avonturen die de hoofdpersonen van de boeken van Jonas Jonasson beleven. Niet origineel, maar te nep en ongeloofwaardig.

Diepgang mist het boek ook: hoewel de schrijver heeft geprobeerd om achter het 'oppervlakkige' verhaal diepere thema's aan de kaak te stellen, zoals het de revue laten passeren van een deel van de Amerikaanse geschiedenis ten tijde van de Grote Depressie (jaren '30 van de 20e eeuw), worden deze thema's nauwelijks uitgewerkt en blijven teveel op de achtergrond. Hierdoor lijkt het alsof de schrijver op het laatste moment nog geprobeerd heeft er een serieuze noot aan toe te voegen, zonder dit goed uit te werken. Andere (in mijn ogen onbelangrijke) dingen worden juist veel te langdradig beschreven, zoals het verhaal over Homer die lid is geworden van een honkbalclub. Volkomen oninteressant, als niet-honkbal-expert. Hierdoor mist het verhaal 'vaart' en worden hele stukken saai en nietszeggend.

Ten slotte werken het lettertype en de schrijfstijl ook niet echt een prettige leeservaring in de hand: de letters zijn eigenlijk net te klein en de bladspiegel is niet optimaal. De zinnen zijn soms te lang en lezen niet lekker weg.

Wat ik de schrijver moet nageven is het behandelen van het thema en de symboliek van 'kismet', het lot, en de diepere betekenis van de reis die Homer en Elsie maken en die volgens mij (als ik het goed heb begrepen) moet worden gezien als een verwijzing naar de reis van het huwelijk: het elkaar en het huwelijk leren kennen en ontdekken. Jammer dat het geheel echter resulteert in een negatieve leeservaring en het boek zich absoluut niet kan meten met de boeken van Jonas Jonasson.