Teveel krimp

Het thema in Krimp, volgens Justine Le Clercq, is agressie bij en vooral door vrouwen. Aan de hand van deze - op veel fronten - autobiografische roman laat Le Clercq zien dat geweld en agressie niet zijn voorbehouden aan jongens en mannen. En het ernaar handelen ook niet.

Toch komt dat bijna nooit duidelijk naar voren. Een enkele uithaal daargelaten. Over de jaren dat Lina samen met Rick overvallen pleegt, kom je bijvoorbeeld niet veel te weten, behalve dat Lina voornamelijk de bestuurder is en Rick degene die de overvallen pleegt. Dat Lina enorm worstelt met haar schuldgevoel ten opzichte van Rick, nadat hij alle schuld op zich neemt als ze gearresteerd worden, wordt niet alleen door het verhaal, maar vooral door de wijze waarop het verteld wordt duidelijk. Zinnen worden korter, paragrafen worden samengebald en uiteindelijk komt de uitbarsting.

Helaas wordt dat ineens onderbroken door een onverwachte, tamelijk nutteloze uiteenzetting over die duffe vrouwen die ze op het werk tegenkomt. Allemaal vrouwen die zo anders zijn dan zij is en maar willen praten om alles op te lossen. Het komt volledig uit de lucht vallen en maakt slechts duidelijk hoe weinig Lina van andere mensen begrijpt. Mannen én vrouwen. Dat is dan ook het probleem met dit boek. Lina is de vertelster, maar zij doorziet anderen niet en is niet geïnteresseerd in anderen. Dat kan nog steeds een interessante vertelster opleveren, maar dat is Lina helaas niet. Het verhaal wordt vlak verteld, zonder verfraaiingen en ook dat kan prima werken, maar de vertelling wordt zo grondig uitgebeend dat er te weinig smakelijks overblijft.