Einde van een tijdperk

Met ‘Veranderingen’, het vijfde deel van de Cazalet-Kronieken komt er een einde aan een tijdperk. Dit boek, dat bijna 20 jaar na de eerste 4 delen verscheen, beschrijft de perikelen van de inmiddels behoorlijk uitgedijde familie Cazalet in de jaren 1956-1958. De broers Hugh, Edward en Rupert komen te laat tot de ontdekking dat zaken doen in de jaren ’50 anders is, dan dat zij, en voor hen hun vader, gewend waren. De innige relatie die zij dachten te hebben met de bank, blijkt een stuk zakelijker te zijn geworden, waardoor zij met lege handen blijven staan. Ook doen ze er veel te lang over om te beslissen hoe ze de zaak voort willen zetten. Dit alles leidt naar een onafwendbare uitkomst.
Op het privévlak loopt ook niet alles op rolletjes. Zoals we van Howard gewend zijn, ontstaan er soms enigszins pikante affaires en leidt dit tot bestaande relaties die aan een zijden draadje komen te hangen. Ook krijgt de familie te maken met verlies van familieleden. Op andere momenten, zoals hoe de neefjes en nichtjes met elkaar omgaan bij logeerpartijtjes, lijkt de tijd stil te hebben gestaan.
Wat afwijkt van de eerdere boeken is de soms erg directe manier van verwoorden. Waar Howard in de eerdere boeken de tijd nam om zaken in bloemrijke taal te beschrijven, lijkt het wel of ze haast had en nog veel wilde vertellen. Het boek bevat veel korte hoofdstukken, waarin zoveel mogelijk over de diverse familieleden wordt verteld. Het kan komen doordat dit boek zoveel jaar later is geschreven, of doordat ze al behoorlijk op leeftijd was of doordat ze hiermee aan wilde geven dat de tijd in de jaren ’50 veel sneller leek te verlopen dan in de lome jaren ’30. Pas in het laatste hoofdstuk was soms de oude Howard zichtbaar.
Hoewel het boek afwijkt van zijn voorgangers, heb ik het toch met veel plezier gelezen. Nu deze serie ten einde is gekomen, hoop ik stiekem dat er ergens een notitieboekje vol aantekeningen op zal duiken, waarmee een vervolg kan worden geschreven. Maar dat zal wel ‘wishful thinking’ zijn!