Mooi mystiek verhaal

maar geen spannend boek,Kate Mosse is een literair dier. Ze stond aan de wieg van een boekenfestival, is de sterkhouder van een literaire prijs, zetelt in verschillende literaire jury’s, geeft schrijfcursussen, presenteerde programma’s over boeken op televisie en doet dat nog steeds op de radio. En daarnaast vindt ze nog de tijd om met haar gezin te pendelen tussen haar twee woonplaatsen Chichester, in het zuiden Engeland en Carcassonne in Zuid-Frankrijk. Kortom ze is een grote madam in de Engelse wereld van het boek.
En dan publiceert ze zelf ook nog. Geen tussendoortjes, maar lijvige historische verhalen waar enorm veel research aan vooraf gaat, zoals daar zijn Het verloren labyrint en De vergeten tombe. Om de tijdspanne tot het verschijnen van het derde deel in de Languedoc trilogie te breken is nu haar novelle De wintergeest verschenen als zoethoudertje voor de fans.
Hierin maken we kennis met Frederick ‘Freddie’ Watson die tien jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog, waarin zijn oudere broer George sneuvelde, nog altijd grote problemen heeft om zelf verder te gaan met zijn leven. Na ontelbare doktersbezoeken, kilo’s medicijnen en zelfs een internering verlaat Freddie Engeland en begint hij aan een reis door Frankrijk. Als hij in de streek ten zuiden van Toulouse in een winterse sneeuwstorm van de weg raakt zoekt hij hulp en tijdelijk onderdak in het dichtsbijzijnde dorpje, waar net de voorbereidingen volop aan de gang zijn voor het jaarlijkse dorpsfeest, die avond. Daar maakt hij kennis met een mooie jonge vrouw en voor het eerst in twaalf jaar voelt Freddie zich zorgenloos en levenslustig. Maar ’s anderendaags is deze mysterieuze vrouw van de aardbol verdwenen en blijkt niemand van de mensen in het dorp haar opgemerkt te hebben. Voortgaand op wat ze elkaar de avond ervoor vertelden, probeert Freddie de liefde van zijn leven terug te vinden en gaat hij op pad in de onherbergzame en soms zelfs vijandige Pyreneeën.
Dat De wintergeest geen gewoon spannend boek is valt meteen op door de aanwezigheid van illustraties van de hand van Brian Gallagher: donkere pentekeningen die de sfeer van het vertelde accentueren. Dat het zelfs geen spannend boek is, wordt pas duidelijk als er halfweg nog geen signalen in die richting de kop opgestoken hebben. De wintergeest is dus een gewone roman; een kerstverhaal over liefde, verdriet en dood waarin de schrijfster haar liefde voor de Katharen en hun ruige streek, le Pays d’Oc, nog maar eens duidelijk maakt. Een mooi mystiek verhaal waarin de mythe van Lombrives en de Battle of the boar’s head met elkaar verbonden worden.
In haar vertrouwde realistische schrijfstijl en met een zekere traagheid die eigen is aan de late jaren twintig van vorige eeuw, laat Kate Mosse haar protagonist in contact komen met markante nevenpersonages in dorpjes waar het bijgeloof nog de bovenhand heeft op de ratio. Dit zorgt voor een mysterieus sfeertje en maakt dat de lezer al snel lekker in het verhaal zit.
Wel is het jammerlijk te moeten vaststellen dat de redactie hier en daar wat te wensen over laat. Zo heeft Freddie op de achterflap niet alleen aan andere familienaam dan in het verhaal, maar staat hij op een gegeven moment sigaretten uit te delen waarvan hij even tevoren nog vaststelde dat hij ze verloren was.
Al met al is De wintergeest best een aardig boekje om tijdens deze koude dagen knus bij de open haard ter hand te nemen, maar de fans van Kate Mosses vorige boeken blijven wellicht op hun honger zitten en zullen deze novelle meer dan waarschijnlijk als een ontgoocheling ervaren, want de auteur heeft hiermee even de wereld van het spannende boek verlaten.