Sluitend bewijs benadert vanuit technisch oogpunt de perfectie

De in New York geboren Jonathan Kellerman groeide op in Los Angeles, waar hij de peetvader is van de Kellerman-clan, want net als hijzelf schrijven ook zijn vrouw Faye Kellerman en zijn oudste zoon Jesse Kellerman spannende boeken. Benieuwd of de drie dochters van het gezin ook nog zullen volgen…

Net als Alex Delaware, het hoofdpersonage in het gros van zijn boeken, is Jonathan Kellerman kinderpsycholoog, een beroep dat hij al een hele tijd niet meer uitoefent, want hij leeft al jaren van zijn pen. Met zijn debuut Breekpunt sleepte hij in 1986 de Edgar Allan Poe debuutprijs in de wacht. Sluitend bewijs is al het achtentwintigste spannende boek van zijn hand en het vierentwintigste waarin Alex Deware de plak zwaait. Daarnaast publiceerde hij ook nog een paar kinderboeken, non-fictie. Ook zijn er enkele werken die hij samen met zijn vrouw Faye schreef op de markt te vinden.

Sluitend bewijs begint met de vondst van twee lijken in een ruwbouw van een poepsjieke villa die al een paar jaar staat te verkommeren. De levenloze lichamen, die in een erotische houding met elkaar verstrengeld zijn, blijken slachtoffers van een misdaad te zijn, want de man is neergeschoten en de vrouw werd gewurgd. Rechercheur Milo Sturgis, bijgestaan door Alex Delaware, staat voor de moeilijke opdracht om dader, motief en een sluitende bewijsvoering te vinden. Zijn zoektocht brengt hem zowel in contact met de rijksten der aarden als met extreme groene jongens. Maar moeten de daders daar wel gezocht worden?

In Sluitend bewijs is Alex Delaware wel aanwezig in zowat elke scène, maar zijn inbreng is deze keer tot een absoluut minimum teruggebracht, zodat Milo Sturgis eigenlijk moet beschouwd worden als het echte hoofdpersonage. Dit impliceert eveneens dat het verhaal uitgegroeid is tot een rasechte policier en dat de psychologische insteek waarmee de auteur bekendheid verwierf zo goed als afwezig is. De lezer gaat zich zelfs afvragen waarom Milo constant vergezeld is van Alex.

Dit boek bewijst dat Jonathan Kellerman een volwaardige professionele auteur is, want er is eigenlijk weinig of niets op aan te merken: gebruik makend van een robuuste stijl verhaalt hij een degelijk geconstrueerde plot tot een onderhoudend geheel dat volgens de regels van de kunst pas als de auteur het echt wil de dader prijsgeeft.
Maar er ontbreekt slechts een ingrediënt om het boek van gewoon goed op te waarderen tot een uitstekend niveau. En dat is gevoel. Heel het boek door slaat er geen vonk over en blijft er een bijna onoverbrugbare afstand tussen boek en lezer.

Sluitend bewijs benadert vanuit technisch oogpunt de perfectie, maar blijft gevoelsmatig onder het vriespunt steken.