Totale verbijstering

Het tweede deel van Pierre Lemaitre in zijn op dit moment vierdelige reeks over commandant Camille Verhoeven wijkt enigszins af van het eerste deel. Schreef hij “Irene” in verleden tijd en in vaak korte hoofdstukken, met “Alex” speelt alles zich af in de tegenwoordige tijd en zijn de meeste hoofdstukken aanzienlijk langer. Het is inmiddels vier jaar later en Verhoeven kampt overduidelijk met de naweeën van de gebeurtenissen die in het eerste deel plaatsvonden. Zijn inmiddels ontbonden team komt weer grotendeels bij elkaar als hij de opdracht krijgt om uit zijn zelf verkozen isolement te komen en de ontvoering van een jonge vrouw te onderzoeken. In eerste instantie wil Verhoeven weigeren. Hij doet alleen nog maar kleine zaken, waarbij de doden achter hem liggen. De doden die definitief en onweerlegbaar dood zijn. Ontvoeringen horen daar niet bij. Zijn baas en vriend Le Guen is echter onvermurwbaar en dwingt Verhoeven deze zaak op te lossen.

“Alex” is een geweldige thriller die in hoog tempo en met veel plotwisselingen als een film aan je voorbij trekt. Na honderd pagina’s denk je te weten wat er aan de hand is, maar halverwege het verhaal ontdek je dat een groot deel van wat je dacht niet blijkt te kloppen. Dat er heel iets anders speelt wat je niet hebt zien aankomen. Pierre Lemaitre laat je lange tijd in die waan en om vervolgens in het derde deel van het boek te laten doorschemeren dat er misschien toch nog héél iets anders aan de hand kan zijn. Om tenslotte met een daverende afsluiting te komen die volledig recht doet aan het gecompliceerde, intrigerende en onthutsende verhaal. Als lezer ben je in het begin geschokt door de wreedheid van de ontvoerder, geïmponeerd door het lef en de vastberadenheid van de ontvoerde vrouw. Daarna komen kolkende emoties als opperste verbazing, diepe afschuw en totale verbijstering om de hoek kijken, om vervolgens licht mededogen te voelen dat uiteindelijk weer overgaat in diepe haat en een groot gevoel van gerechtigheid. Razend knap dat een auteur in één boek zoveel verschillende gevoelens en reacties kan oproepen in een verhaal dat van begin tot eind ook nog eens volstrekt overtuigend en geloofwaardig is. Wie is het slachtoffer? Wie is de dader? Wie is schuldig en wie niet? Gesteund door zijn team moet Verhoeven worstelen met de gelijkenissen die er zijn tussen de ontvoerde vrouw en zijn eigen Irene. Alles loopt in elkaar over en je gaat twijfelen of Camille Verhoeven wel in staat is om deze zaak tot een goed einde te brengen. Ook binnen zijn omgeving beginnen mensen daar vraagtekens bij te zetten, maar de commandant weet als geen ander hoe hij de feiten – of het gebrek daaraan – moet interpreteren.

Pierre Lemaitre is een auteur die bijna met niemand anders te vergelijken valt. Zijn boeken zijn uitermate spannend, bevatten gruwelijke elementen, vaak een beklemmende sfeer en zetten je doorlopend op het verkeerde been. De ontknopingen zijn stuk voor stuk kleine meesterwerkjes en hij zorgt ervoor dat de opgeroepen emoties bijna letterlijk onder je huid kruipen. Fantastisch! Net als “Irene” is ook “Alex” een boek dat je nauwelijks even kan wegleggen. Je wordt gedwongen om in hoog tempo door te lezen en te ontdekken wat er nou precies aan de hand is. Het boek is daardoor veel sneller uit dan je lief is en na het omslaan van de laatste pagina kan je niet anders dan concluderen dat je wederom een meesterlijke ervaring rijker bent.

Wat een boek! Wat een auteur!