Fringe

Net als de meeste hypes kon "Dark Matter" in werkelijkheid eigenlijk alleen maar tegenvallen. Voordat het boek in een Nederlandse vertaling verscheen had ik er al behoorlijk veel over gehoord en gelezen. Het maakte mij nieuwsgierig en zorgde ervoor dat ik het boek wilde lezen. Zoals dat gaat, bij een goede hype. Ook ik bleek daar niet geheel ongevoelig voor te zijn. De berichten over het boek logen er dan ook niet om. Geschreven door de man die verantwoordelijk was voor het succes van de televisieserie Wayward Pines. Een geheel nieuw genre. Volstrekt origineel. Een boek dat je nog lang zal achtervolgen. Uitzonderlijk. Briljant. Met niets te vergelijken….

“Dark Matter” is inderdaad een bijzonder boek. Een speculatieve thriller, zoals de uitgever het op de omslag heeft omschreven. Geen nieuw genre, maar wel doorgaans een garantie voor een boeiend verhaal. Als de auteur althans weet wat hij doet, en dat kan je van Blake Crouch wel zeggen. Wat als er meerdere dimensies bestaan? Wat als je tussen die verschillende dimensies zou kunnen reizen? Het idee van meerdere dimensies is al oud. Ik kan mij nog voldoende afleveringen van Star Trek herinneren waarin Jean-Luc Picard en William T. Riker daarover discussiëren. Meer recent was er de geweldige televisieserie Fringe. Het kreeg in totaal vijf seizoenen en behandelde feitelijk hetzelfde thema als “Dark Matter”. Het leuke van dit boek is dat het klinkt als science fiction maar dat het waarschijnlijk de liefhebbers van thrillers het meeste zal aanspreken. Blake Crouch heeft een prima boek geschreven dat waarschijnlijk heel wat stof zal doen opwaaien. In z’n totaliteit voldoet het echter niet geheel aan de verwachtingen. Het begin is wat aarzelend en stroperig en ik moest mijzelf dwingen om door te blijven lezen. Plotseling komt echter de vaart in het verhaal en vlieg je werkelijk door de verschillende hoofdstukken. Soms lijkt het zelfs té snel te gaan en krijg je nauwelijks tijd om te beseffen wat je leest.

Hoofdpersoon Jason woont in Chicago in een patriciërswoning en die patriciërswoning is één van de mooiste patriciërswoningen die je je maar kan voorstellen. Omdat het zijn patriciërswoning is waar hij met zijn vrouw Daniela en zoon Charlie woont…

Hoe vaak moet je vertellen dat Jason een patriciërswoning heeft? Het woord kwam mij op de helft van het boek al behoorlijk de keel uit. Het boek bevat meer van dit soort storende en onnodige herhalingen zonder enige toegevoegde waarde. Sommige delen hadden baat gehad bij meer uitleg of een betere uitwerking, terwijl andere stukken weer te traag gaan. Hoewel Jason in het hele boek problemen heeft met het concept van reizen tussen verschillende werelden, accepteren zijn vrouw en zoon het binnen twee zinnen als Jason ze hiervan tegen het eind van het verhaal op de hoogte brengt. Ze stellen nauwelijks vragen, hebben totaal geen moeite met het ingewikkelde concept en gaan meteen weer over tot de orde van de dag. Totaal ongeloofwaardig. Crouch had het verhaal minimaal twee extra hoofdstukken moeten geven om met name de plot beter uit te werken.

Wat overblijft is echter nog altijd een heel aardig boek. Je leest het in een dag uit en het zet je aan het denken. Over de keuzes die je zelf hebt gemaakt in je leven. Zou je het – als de kans kreeg – allemaal opnieuw zo hebben gedaan? Hou zou je leven er hebben uitgezien als je een andere weg was ingeslagen? Het is een interessant thema, net als de mogelijkheid dat er nog duizenden andere realiteiten zouden bestaan. Het boek van Crouch is niet alleen een thriller maar ook een prachtig concept voor een televisieserie. Als het er van gaat komen, dan zit ik vanaf de eerste aflevering voor de buis. De kans dat het dan wel zijn volledige potentie zal weten te benutten is mijns inziens erg groot.