Witter dan wit

Om helemaal eerlijk te zijn begon ik een beetje met de pest in mijn lijf aan het vijfde boek van het duo Hjorth Rosenfeldt over psycholoog Sebastian Bergman. Ik had het al een paar keer in mijn hand gehad, maar het toch telkens weer weggelegd. Alle vorige delen waren mij goed bevallen, hoewel ik het soapgehalte soms wel wat te hoog vond en de persoonlijke beslommeringen van de leden van het team van de Nationale Recherche mij een beetje begonnen te irriteren. Dat laatste was echter niet de reden om met enige vertraging aan “De test” te beginnen. Het lag meer aan het uiterlijk van het nieuwe boek. Wit, een half gezicht op de voorkant en het schrijversduo als een soort van Koot & Bie op de achterflap. Ik weet het, het is kinderachtig en hoort totaal geen rol te spelen bij het wel of niet lezen van een boek. Maar wie is die vent op de voorkant? Is dat Sebastian Bergman? Het is in ieder geval niet de kop die ik zelf in mijn hoofd had bij het lezen van de voorgaande delen. Waarom het uiterlijk van een serie veranderen? Wat is de toegevoegde waarde? Wat mankeerde er aan de eerste vier delen? Gaan we met deel vijf een geheel nieuw publiek aanboren? Mannen met baarden? Mensen die alleen witte boeken lezen? Moeten we de titel letterlijk nemen en is het vanuit uitgeverij Cargo slechts een test? Ach, het zal wel aan mij liggen. Mij teveel bezighouden met randzaken die er totaal niet toe doen. Het gaat om de inhoud en niet om de verpakking. Maar waarom die verpakking dan veranderen?

Voor ik aan het vijfde deel van de Bergmankronieken begon, las ik op internet voornamelijk positieve reacties. Spannend, mooi plot, meeslepend. Als liefhebber van de boeken van Hjorth Rosenfeldt keek ik erg uit naar dit nieuwe deel, omdat ik het idee had dat de serie een aantal nieuwe wegen zou inslaan. Iets wat ik al dacht na het derde deel, maar “Het stille meisje” viel mede in dat opzicht enigszins tegen. Dat kan mijn inziens ook gezegd kan worden van dit nieuwe deel. Het leest allemaal weer heel soepel en snel, maar het zemelige gesoap is nog steeds aanwezig. De bed avonturen van de verschillende leden van de Nationale Recherche nemen onderhand net zoveel ruimte in binnen het verhaal als de jacht op de moordenaar. Het gegeven van dit nieuwe boek is zonder meer interessant. Iemand vermoord mensen die in zijn ogen te stom zijn om voor de duvel te dansen. Hij is woest dat jongeren in Big Brother programma’s nationale iconen worden, dat iemand met een YouTube kanaal meer geld verdiend dan een wetenschapper die cum laude is geslaagd aan de universiteit. De oppervlakkigheid van de maatschappij is de moordenaar een doorn in het oog.

De Nationale Recherche heeft geen idee hoe ze de moordenaar te pakken moeten krijgen en de jacht op hem wordt mooi over het eerste driekwart van het verhaal verdeeld. Het tempo is Scandinavisch laag, karakter worden redelijk uitgediept, maar echt spannend wil het maar niet worden. Pas tegen het eind komt het tempo en de daadwerkelijke actie. Het is te weinig om van “De test” een top boek te maken en hoewel het Hjorth Rosenfeldt wederom lukt om met een flinke cliffhanger te eindigen, blijven na het dichtslaan toch vooral de persoonlijke relaties van de belangrijkste personages in je hoofd nazingen. Je kan er niets aan doen. Net als zo’n bekend en populair deuntje in de lift of in de wachtkamer van de huisarts. Je wil er geen aandacht aan besteden maar het is zo dominant aanwezig dat het onmogelijk is het naar de achtergrond te verdringen. Het nieuwe uiterlijk van de serie heeft in dat opzicht dus niet geholpen. Het is nu witter dan wit. Maar dat heb je nu eenmaal met een goede soap.

Nu maar weer eens een echte thriller gaan lezen.