Misdaadthriller - onderhuids

'Ik heb hen nooit ontmoet maar toch mis ik hen wel. Ik heb hen toen niet gekend, maar nu ken ik hen wel, nu het te laat is. Misschien hadden we elkaar niet gelegen, maar onderhuids zijn we zusters, want hun angst was mijn angst, en hun paniek en hun schending was ook de mijne.'
Hoe zou jij reageren als je een brief ontvangt van een anonieme afzender die je eerst complimenteert en verder zegt je te zullen vermoorden? Het overkwam drie vrouwen in hartje Londen. In het boek 'Onderhuids' worden Zoë, Jennifer en Nadia het slachtoffer van een ziekelijk brein. Het veelgeprezen schrijversduo Nicci French beschrijft als geen ander de gedachtengang van zowel de dader als van de slachtoffers.
Zoë is aanvankelijk de eerste die een dreigbrief ontvangt. Ze stapt onmiddellijk naar de politie. Die hecht echter weinig belang aan de ernst van de situatie door een vorig incident waarbij men Zoë beschouwt als een echte held. Ze gaat dan maar zelf op onderzoek uit: ze houdt alle vreemde mannen enorm in de gaten. Het verhaal wordt verteld door de ogen van Zoë. Je volgt haar hele zoektocht en weet dat ze uiteindelijk vermoord zal worden. Tenslotte lees je hoe ze gruwelijk wordt omgebracht in haar eigen appartement terwijl haar vriendin buiten op haar wacht.
Enkele weken later ontvangt Jennifer ook dreigbrieven. Ze contacteert de politie en deze keer nemen ze het wel serieus. Jenny krijgt permanente politiebewaking. Je krijgt een kijk op haar leven, dat één grote puinhoop blijkt te zijn. Je leeft met haar angsten, hulpeloosheid en verwarring mee. Toch komt ze oog in oog te staan met de ziekelijke moordenaar en haalt hij zijn slag thuis. Jenny herkent haar moordenaar maar is zich van geen kwaad bewust omdat hij haar niet opviel.
De derde vrouw is Nadia. De dader pikt zijn slachtoffers er lukraak uit en Nadia blijkt excellent te zijn als zijn derde prooi op basis van haar fysieke verschijning. Ze komt met hem in aanraking door stom toeval. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoeten, weet je als lezer meteen wie de moordenaar is. Maar komt Nadia ook op tijd te weten wie haar wil vermoorden?
De drie vrouwen leiden allemaal een ander leven: ze hebben een andere job, andere burgerlijke stand, andere levenshouding en een ander uiterlijk. In eerste instantie lijken ze niets met elkaar gemeen te hebben. Pas het laatste slachtoffer kijkt terug op het hele gebeuren en merkt dat ze dezelfde angsten en verwarring hebben doorstaan. Ze voelt zich door de moorden verbonden met hen en houdt zich mentaal voor dat ze onderhuids zusters zijn.
Als je altijd al hebt willen weten wat er zich in het hoofd van een moordenaar afspeelt, is dit boek zeker aan te raden. Korte passages vertellen hoe hij zich voelt, hoe hij graag paniek zaait en geniet van de angst van zijn slachtoffers. Bovendien is het een zeer realistische moordenaar. Realistisch in het opzicht van eerdere moordenaars in de actualiteit, zoals Dutroux en Ronald Janssen. Allemaal vallen ze niet zozeer op, ze gedragen zich niet bepaald anders dan anderen. Daarom is het zo moeilijk om te weten te komen wie een moordenaar is en wie niet. Je hebt door de passages in het boek een impressie van wat er allemaal omgaat in het hoofd van een dergelijke zieke geest. Hoe hij toenadering zoekt tot zijn slachtoffers, hoe hij denkt de vrouwen in zijn macht te hebben, hoe hij niet kan ophouden met moorden omdat hij er zoveel voldoening van krijgt. In dit boek is de moordenaar iemand met een ruime sociale omgeving, een vriendenkring, zeer vlot in de omgang.
Kortom, een verborgen moordenaar waar niemand aandacht aan besteedt. Hij stoot, tegen zijn verwachtingen in, op de enorme kracht die vrouwen putten uit hun panische angsten.
Het schrijversduo beschrijft als geen ander de angst, de onmacht omdat je niet geloofd wordt en de kracht van vrouwen om door te zetten. Ze beschreven gelijkaardige problematiek in hun vorige boeken:’Het geheugenspel, Het veilige huis en Bezeten van mij, waar de pers laaiend enthousiast over was. Ze zetten hun schrijfstijl op dat elan verder. Ik las eerder het boek 'Verborgen glimlach' en wou direct een ander boek van dezelfde auteur lezen. Het vermoorden op zich wordt niet tot in de puntjes beschreven. Nicci French probeert zijn lezers vast te houden door een belevend-ik vertelstandpunt te hanteren en door de lezer meer te informeren dan de protagonist.

Samengevat, als je altijd hebt willen weten wat er in het hoofd van een moordenaar omgaat, is dit een echte aanrader. Korte passages beschrijven hoe hij zich voelt. Nicci French beschrijft de angst en onmacht uitmuntend. Daarbij houdt de auteur de aandacht van de lezer vast door de lezer meer te laten weten dan het hoofdpersonage, dit is een zeer boeiend gegeven.