Iedereen heeft een Fuzzie nodig, soms

Het lezen van een manuscript voordat het in boek in de winkel ligt, brengt een zekere verantwoordelijkheid met zich mee. Je bent, als lezer van dat manuscript, één van de eersten die het verhaal te lezen krijgt. Je bent dus ook één van de eersten die zich een mening kan vormen over het boek. Dat is een hele eer maar het geeft soms ook wat praktische problemen. Je kunt er nog niet goed met anderen over praten want bijna niemand heeft het nog gelezen. Als je een gesprek probeert aan te gaan over Fuzzie, krijg je te horen: “Wat is een fuzzie nu weer?” Ik probeerde nog een soort van vergelijking met de Kamergotchi’s van Arjan Lubach maar die zijn ook al weer vergeten, allemaal een jammerlijke digitale dood gestorven op onze telefoons…
Daarom eerst een korte uitleg van wat een fuzzie is: Fuzzie is een klein, pluizig bolletje dat zich vooral aangetrokken voelt tot eenzame, treurige en teleurgestelde mensen. En een incidentele hond. Niemand weet waar de bolletjes vandaan komen en hoe ze bij die eenzame, treurige en teleurgestelde mensen (en een incidentele hond) terechtgekomen zijn. Op een dag is het bolletje er gewoon.
“Op een ochtend in april ontvangt Maisie een pakketje. Een kartonnen doosje met daarin een klein, wit, pluizig bolletje. Maisie houdt het bolletje even tegen haar wang. ‘Hé jij, ben je daar eindelijk?’ zegt het dan.”
Inderdaad, de bolletjes kunnen praten, althans, er komen bij tijd en wijle erg wijze woorden uit de bolletjes rollen, bijna altijd op het juiste moment voor de eenzame, treurige en teleurgestelde mensen. En een incidentele hond. Het is er wanneer je het nodig hebt, je mist het als het per ongeluk thuis is blijven liggen. Je gaat je er aan hechten.
Maar zoals dat gaat met eenzame, treurige en teleurgestelde mensen (en een incidentele hond) gaat het leven verder en komen er nieuwe dingen op hun pad waardoor de bolletjes niet meer zo nodig zijn; er worden nieuwe wegen ingeslagen, nieuwe mensen ontmoet en een enkeling blijft alsnog alleen achter. Geen bolletje ter wereld die dat kan verhelpen. De fuzzies blijven vaker thuis liggen, hun pluizige vachtjes kaler en stoffig wordend en hun wijze woorden steeds herhalend. Dat laatste is voornamelijk de oorzaak van mijn vergelijking met de Kamergotchi’s.
Hanna Bervoets (1984) weet in haar nieuwste roman op een sprookjesachtige manier het wezen van de mens behoorlijk bloot te leggen. Soms zo, dat het zo herkenbaar is dat je eigenlijk zelf zo’n fuzzie nodig hebt op dat moment. Bervoets voert een aantal personages op die erg gesloten lijken maar gaandeweg het boek komen we toch steeds meer over hen te weten, door de vragen die hun bolletjes hen voorleggen en door de onderlinge verhoudingen die er tussen de personages blijken te zijn. Het verhaal geeft stof tot nadenken, veel stof tot nadenken. En de behoefte om een Fuzzie-webshop te gaan zoeken op internet. En zeker ook om de rest van Bervoets boeken te gaan lezen!