Verschrikkingen onder een dun laagje stijl

Mischling staat voor halfbloed, van gemengd bloed en in Nazi-Duitsland werd de term gebruikt om personen aan te duiden die zowel Arisch als Joods bloed door hun aderen hebben stromen. De 13 jarige tweeling Perle en Stacha zijn Mischling wat zich ook nog eens duidelijk in hun uiterlijk laat zien: ze hebben blond haar en bruine ogen. Naast dit gegeven en dat ze daarbij ook nog tweeling zijn, maakt hen interessante "objecten" voor dokter Mengele waarmee ze kennismaken in de tweede helft van 1944 als ze na een lange treinreis in kamp Auschwitz aankomen. De tweeling wordt ondergebracht in de "dierentuin", het deel waar waar Mengele zijn beruchte experimenten op tweelingen, maar ook op lilliputters, albino's en anderen met genetische afwijkingen uitvoerde.
Het verhaal wordt afwisselend vanuit de perspectieven van Perle en Stacha verteld en we zien hen door alle verschrikkingen steeds verder van elkaar vervreemden en in zichzelf keren totdat Perle helemaal letterlijk verdwijnt. Stacha blijft in bittere eenzaamheid achter en hoopt op een toekomst waarin ze weer herenigd zal worden met haar tweelingzus.
Half januari 1945 wordende verliezen aan Duitse zijde steeds groter, de Russen zijn in aantocht en het kamp wordt in allerijl door de Duitsers verlaten, de gevangenen in totale chaos achterlatend. Vol van hoop om haar zus te vinden maar ook vol met wraakgevoelens richting Mengele, die ze ook nog hoopt tegen te komen, trekt Stacha met kampgenoot Feliks door het verwoeste Polen op weg naar een nieuwe toekomst.
Affinity Konar is er naar mijn bescheiden mening in geslaagd om een volkomen fictieve roman te schrijven over deze enorm zwarte bladzijde in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Mede door haar achtergrond als Master of Fine Arts voor Fictie heeft zij een verhaal neergezet met een schrijfstijl die als het ware een dun laagje legt over alle verschrikkingen in het boek. Het maakt dat je hierover kunt lezen, totdat je opeens beseft wát je eigenlijk leest...Ondanks dat dit laagje bij tijd en wijle wat gekunsteld aandoet en je jezelf wel eens afvraagt of een schrijver überhaupt wel fictie mag schrijven over een dergelijk beladen onderwerp, maakt het ook dat je het boek steeds weer oppakt en met hoop in je hart weer verder leest. Ik ben zwaar onder de indruk maar ook diep geschokt over dit boek.