Te voorspelbaar voor de getrainde thrillerlezer

Het vroege oeuvre van Dan Brown wordt gekenmerkt door bizarre plots en eenzijdige "stock-characters". Zo ook in De Delta Deceptie; Rachel Sexton, een jonge, intelligente vrouw (stock character; in latere boeken wordt dit professor Langdon) wordt door de president zelf geronseld om deel te nemen aan een team dat een meteoriet die het bestaan van buitenaards leven bewijst te onderzoeken (de bizarre plot). Al gauw wordt dat team van NASA bedreigd door een onbekende partij die niet wil dat buitenaards leven bewezen wordt. Saillant detail is dat dat de grootste criticus van de NASA de vader van Rachel is: de presidentskandidaat Sedgewick Sexton. Het politieke aspect van dit boek vond ik, als trouwe House of Cards fan, heel intrigerend, maar ook vrij onrealistisch en toevallig. De machtige politica wordt al gauw afgeschilderd als de slinkse vijand, en de president als een man die totaal ongeschikt is voor de harde werkelijkheid van Washington.

Het nadeel van de vroege thrillers van Brown is dat ze vrij oppervlakkige personages bevatten, waardoor je ook niet echt met ze gaat meeleven. De moorden die worden gepleegd gaan je daarom ook minder aan het hart, want je voelt nauwelijks iets voor de personages. Daarbij komt nog dat het lijkt alsof Brown slechts een paar soorten personages kent, en die treden in al zijn boeken op. Op zich is dat helemaal niet verkeerd, het zorgt voor een herkenningspunt, iets wat "typisch" Brown is, maar voor de bedreven Brown-lezer wordt het zo wel erg voorspelbaar. De vele bizarre plotwendingen waren niet genoeg om de voorspelbaarheid weg te nemen.