'Het spijt me' ...

Dit boek ben ik dus met een totaal verkeerde verwachting gaan lezen. Genomineerd voor prijzen en volkskrant 5 sterren. ik ging uit van een bepaalde diepgang of anderzins literaire waarde. Het kan goed aan mij liggen, maar dit heb ik volledig gemist. De personen zijn voor mij totaal niet realistisch (allemaal succesvol, goede vrienden, juiste keuzes etc). De omgeving ook niet (new york lijkt meer op Laren op een zonnige dag). Het boek draait om Jude, een SLACHTOFFER, die door zijn verleden zichzelf niets waard vind. De schrijfster wil het effect van misbruik van jonge mensen duidelijk hebben. Ze laat Jude zo ongeveer iedere 3 pagina's 'sorry' zeggen. Het overgrote deel van het boek bestaat eruit dat de schrijfster je naar een dip brengt om vervolgens weer met iets 'fijns' te komen. Gedurende het gehele boek ben ik lekker aan het lezen (je vliegt door het boek heen), maar alsmaar met de verwachting dat er iets gaat komen waardoor het boek nominaties en super recensies heeft gekregen. De verwachting wordt niet ingelost. Ook het plot zorgt er niet voor dat de voor mij weinig tot de verbeelding sprekende hoofdpersonen enige diepgang krijgen. (bijna alsof de schrijfster dacht 'als ik het nou zo doe, dan hoef ik verder ff niks'). Ik doe dat eigenlijk nooit, maar toen ik het uit had ben ik interviews met de schrijfster gaan zoeken. Zo benieuwd was ik naar haar idee achter dit boek. Ik ben niet verder gekomen dan dat ze zegt 'ik wilde de lezer raken, nog eens harder raken en op zijn hardst raken'. Ik persoonlijk heb geen 300 pagina's zeer gedetaileerde omschrijving ellende nodig om geraakt te worden. Positief aan het boek vind ik dat het goed geschreven is. Je blijft lezen. Bij mij was er echt sprake van een verkeerde verwachting.