Lotte Dodion grijpt me naar de keel

'Kanonnenvlees, een poëtische staalkaart van hoe mensen aan elkaar kapot gaan.', staat op de achterflap van deze gedichtenbundel van Lotte Dodion
Gedichten lezen is één ding, er een recensie over schrijven is van een heel andere orde en vind ik persoonlijk zeer moeilijk.
Niets is zo verschillend te interpreteren door meerdere mensen - en zelfs door één lezer, afhankelijk van de gemoedstoestand waarin het gelezen wordt - dan een gedicht.
In slechts een zeer beperkte hoeveelheid woorden wordt heel veel gezegd en en nog meer verzwegen.
Om tot de essentie door te dringen moet minstens evenveel in de lege ruimtes tussen woorden en regels gelezen worden als erin.
Dit is zeker het geval bij de gedichten van Lotte Dodion.
Bij sommige gedichten kwam er zoveel op me af aan emoties dat ik het boekje even terzijde moest leggen omdat de dichteres me letterlijk naar de keel greep. Ik voelde vrijwel op elke pagina, in elke gedicht, de afstand die er bestaat tussen mensen en de wanhoop omdat die die niet overbrugd kan worden.

we hebben elkaar ons amen beloofd
ik had graag geloofd dat wij
de eeuwigheid zouden halen

in de praktijk
betekent voor altijd
niet tot de dood ons scheidt maar
zolang wij met elkaar kunnen leven

Deze gedichten zijn - naar mijn mening - gestold verdriet en dat vind ik zeer opmerkelijk voor een nog relatief jonge dichteres (1987).

Ik weet zeker dat ik dit bundeltje nog regelmatig uit de boekenkast zal halen om even te bladeren en hier en daar een gedicht opnieuw te lezen.

Ik gaf 4**** aan Kanonnenvlees