Credo quia absurdum est

Toeval bestaat niet. Het zal je voorvallen dat je als professor klassieke talen op een blauwe maandag een mail binnen krijgt die je boodschapt "capre diem". Een dergelijke tik- of taalfout laat je als classicus niet passeren. Je laat de schrijver weten wat de juiste schrijfwijze is, en zo ontstaat een wederzijdse lessenreeks, die start bij de Latijnse uitdrukkingen en eindigt in de wereldse taal van de liefde. De professor ontdekt voor hem eindelijk een ware liefde, die hem de wereld laat rondreizen om uiteindelijk aan de andere kant van die wereld in de gevangenis te eindigen. Sarah Peachez, de vrouw die hem zover brengt, is, hoewel ze ook echt bestaat, voor de professor pure fictie gebleven. Hoewel de lezer hem absolute naïviteit toedicht heeft de professor dank zij het doorzichtige bedrog toch wel eindelijk, op behoorlijk late leeftijd, "liefde voor het leven" gevonden. Liefde tussen personen is voor een groot deel fantasie, die vaak ophoudt als de fantasie er niet meer is. Zolang de fantasie voor Peachez blijft is er liefde. En dat is zijn ontdekking na de jarenlange studie van dode materie in de klassieke letteren. Wie de classici correct leest en interpreteert moet, zoals de professor, het geloof creëren dat resulteert in ultieme liefde. Het is absurd, maar omdat het absurd is kan je er ook in geloven.
Peachez lijkt voor Pfeijffer een kleiner werkje na zijn uitvoerige Brieven uit Genua, toch is hij er vrij lang mee bezig geweest. "Deze roman lijkt het best te gedijen in de schaduw van andere projecten", schrijft hij al begin 2013 aan het Nederlands Letterenfonds. En dan heeft het nog 4 jaar geduurd vooraleer het project werd afgewerkt.
Al is het verhaal relatief eenvoudig en doorzichtig, het boek bulkt van prachtige zinswendingen en speelse doch tegelijk diepgaande filosofische reflecties. De manier waarop het verhaal wordt gebracht laat je genieten van de eerste tot de laatste bladzijde. Geen schaterlach, maar een glimlach, die nooit verdwijnt, zelfs niet na het dichtklappen van het boek. Je leest dit boek niet voor het verhaal, je leest dit voor de taal, de heerlijke Pfeijffer-taal, die hem eerder al een Libris heeft opgeleverd. Het wordt allicht geen nieuwe bekroning, maar de nominatie is zeker meer dan verdiend.