Moeders biedt de lezer geen geruststelling

Met het boek Moeders neemt Chris Power de lezer mee, kriskras over de wereld, vluchtend voor...ja voor wat eigenlijk? Voor dat ene, allesbeslissende moment in het leven dat je een leven lang kan achtervolgen. In tien verhalen, die op het eerste gezicht allemaal los staan van elkaar, laat Power zien hoe ontoereikend onze manieren zijn om met die allesbepalende momenten om te gaan.

Het openingsverhaal 'De zomer van 1976' is voor Eva. Ze blikt terug op de zomer waarin ze samen met haar moeder en haar stiefvader naar een wooncomplex net buiten Stockholm verhuist. Aan de muur van haar kamer hangt een wereldkaart waarop ze met stickers de landen markeert waar ze graag naar toe zou gaan. Haar inspiratie haalt ze uit een oude reisgids van haar moeder. Haar moeder is gevlucht voor de geest van haar overleden man, al kan Eva zich haar vader niet herinneren. Antwoord op haar vragen over hem kreeg ze nooit; foto’s van haar vader heeft ze nooit gezien, behalve die ene. Als ook haar moeder sterft, bedenkt ze dat ze haar beide ouders nooit echt heeft gekend.

In het vijfde verhaal ontmoeten we Eva opnieuw. Ze is in Spanje, waar ze een besluit zal nemen. Waarover wordt op dat moment niet duidelijk. Ze draagt de reisgids van haar moeder nog steeds bij zich, al is hij als bron van informatie totaal nutteloos. Net als haar moeder, lijkt ze op de vlucht te zijn. Ontheemd, nergens een echt thuis. Ook nu besluit ze verder te reizen: naar Innsbruck:

"Er is daar een rivier; ze heeft de loop ervan gevolgd met haar vinger. Hij stroomt verder en ontmoet de Donau, vloeit samen, maakt zich los, en is iets heel anders geworden tegen de tijd dat hij leegstroomt in zee."

Ook het laatste verhaal is voor Eva. Joe, haar man, kijkt terug op de periode vanaf het moment dat hij haar ontmoette. Nooit heeft hij echt contact met haar kunnen maken, altijd vertrok ze op het moment dat hij te dichtbij kwam. Ze waren niet uit elkaar gegroeid; ze waren nooit echt samen geweest. Opnieuw komt de reisgids van haar moeder in beeld: een leidmotief dat de lezer gidst door deze wereld van onmacht. Inmiddels is hij in het bezit van Marie, de dochter van Eva en Joe.

Power maakt indruk met zijn vertellingen. Niet door mooie zinnen of fantastische beeldspraak, maar meer door de verstilde manier van vertellen. Nergens staat een woord te veel, nergens is sprake van overbodige opsmuk. Alsof je wordt teruggeworpen op de basis en een manier moet zien te vinden om grip te krijgen op het verhaal dat je verteld wordt. De situaties die Power beschrijft, zijn deels herkenbaar. Wie heeft nooit eens een geweldige kans gemist, wie heeft nooit eens iets gezegd wat net niet helemaal de waarheid was en wie heeft nooit een tijdlang een droom nagejaagd terwijl je eigenlijk wel wist dat je jezelf en je omgeving voor de gek hield?

Herkenbaar of niet: Power heeft zeer zeker niet de bedoeling gehad dat Moeders een soort troostboek of zelfhulpboek zou worden. Wie dat verwacht, komt bedrogen uit. Moeders laat de lezer keihard zien hoe ontoereikend onze manieren zijn om met allesbepalende momenten om te gaan. En dat is allesbehalve geruststellend.