Leuke barbarenverhalen

In Godendoder moet de barbaar Sirkhan diverse amuletten verzamelen: in bijna elk hoofdstuk trotseert hij een of ander gevaar dat hij met slimmigheid of brute kracht weet te overwinnen. Elk hoofdstuk leest als een klein kort verhaal. Sterker nog, het eerste hoofdstuk was eerder als kort verhaal in Saga Santorian gepubliceerd, zij het dat het een klein beetje is aangepast voor dit boek. Het is op zich wel leuk om te zien hoe een kort verhaal zo wordt uitgebreid, maar eerlijk gezegd vond ik 'De heks van Cyferion' als los verhaal beter uit de verf komen dan als eerste hoofdstuk van dit boek. Dit probleem komt naar mijn mening wel meer in dit boek naar voren: de hoofdstukken voelen als aparte verhalen aan die door toevallig dezelfde protagonist en zijn zoektocht met elkaar verbonden zijn. Dit is jammer, want de verhalen zijn an sich erg leuk en fantasievol.

Doordat de hoofdstukken los aanvoelen, zie ik ook niet echt een ontwikkeling in Sirkhan. Elk hoofdstuk is hij de knappe, sterke en ondanks alle stereotypen toch slimme barbaar. Elk hoofdstuk weer. voor de losse verhalen maakt dat niet zoveel uit, maar voor het grotere geheel geeft dat toch wel een beetje een gemis.

Ondanks mijn kritiek vloog ik toch door het boek heen: Winnings schrijfstijl leest net als in zijn andere werk lekker weg. Als je de hoofdstukken los leest, heb je met dit boek een bundel leuke barbarenavonturen in handen.