Teleurstellend

“Als je een thriller zoekt waarin de spanning geen moment afneemt en waarin het vooral moet gaan om de personages, dan moet je dit boek lezen.” Deze uitspraak van George Pelecanos staat op de twee eerste delen van de Sara Lintontrilogie en om hoge verwachtingen te scheppen kan zo’n citaat tellen.

Jammer genoeg vind ik dat deze verwachtingen niet ingelost worden. Als je als lezer vooral geïnteresseerd zou zijn in personages, dan kom je bedrogen uit want er worden niet-consistente typetjes neergezet (vergeet de “levensechte personages” van de achterflap). Helaas doorbreken hun gesprekken de spanning regelmatig, waardoor dus ook het andere deel van de belofte ongedaan gemaakt wordt.

Het meest storend echter vond ik dat ik op verschillende plaatsen het gevoel kreeg dat het boek "qua psychologisch inzicht" niet klopte. Eén voorbeeldje: rechercheur Lena heeft een moeilijke jeugd achter de rug, waarvoor ze een deel van de schuld bij haar oom legt, die ze in haar volwassen leven dus ook zoveel mogelijk ontwijkt. Dan kan je op pagina 389 lezen, nadat Lena een zeer traumatische ervaring opliep “… Lena (wilde) met niemand praten, zelfs niet met haar oom Hank.” Allicht niet!

Nachtschade is Slaughters debuut, en ik vind het wat groen. Ik hoop dat ze in de volgende delen gegroeid is.