Tot de kern blootgelegd

Haar broer hád al eerder kanker gehad (een vrij onschuldige vorm van prostaatkanker) en lijdt bovendien al jaren aan diabetes, die hij overigens nauwgezet veronachtzaamt. Olivia is nooit erg betrokken geweest bij zijn leven. Maar op het moment dat haar broer zijn been verliest, stopt voor Olivia abrupt de wereld met draaien. Compleet van haar padje is ze, iets dat ze zelf helemaal niet snapt en haar gezin en collega's nog minder. Alleen haar broer lijkt het te begrijpen, alsof hij het al zag aankomen: hier verandert iets fundamenteels. Erger nog, zodra hij tijdelijk bij Olivia in huis intrekt (waar moet hij anders heen?) begint hij de boel bijna opzettelijk nog meer te ontwrichten. En dan blijkt pas dat de fundamenten van Olivia's bestaan al behoorlijk aan het vergaan waren. Met zijn confronterende, argeloze recht-door-zee openheid pakt broer de mensen om Olivia heen op charmante wijze in, terwijl zijzelf laag voor laag meedogenloos wordt afgepeld. Tot de kern van haar wezen is blootgelegd en zij eindelijk kan zien wat echt belangrijk is voor haar. Dat blijkt in ieder geval dus niet het opkrikken van de verkoop van zevenendertig delige serviezen die niet eens de vaatwasser in kunnen. Haar huidige opdrachtgevers wankelen op de laatste scherven van hun decennia oude familiebedrijf. Over verloren zaken gesproken: hun situatie is een veelzeggende allegorie die aangeeft welk misplaatst belang je kunt hechten aan een bij voorbaat gedoemd streven.

Broer is een sterke novelle over een in wezen gevoelige vrouw die gaat inzien dat ze door het uitvlakken van emoties die impact kunnen hebben op haar leven zo danig van alles en iedereen vervreemdt, dat ze eigenlijk juist niet méér in in dienst van emoties kan leven dan ze op deze wijze doet. Een novelle waarin het (gevoel van!) onvermogen je te schikken naar een situatie trefzeker wordt onderuit geschopt. Prachtig.