Weinig "smashing" eerste deel

Fans van David Baldacci weten drie dingen zeker die ze mogen verwachten van een nieuwe thriller van zijn hand. De veelschrijver bedenkt de meest fantastische complotten, zijn verhalen zijn net niet onderhevig aan alle actie en plotwendingen en in de hoofdrol schitteren uiterst intrigerende personages die je in de werkelijkheid (gelukkig) niet gauw op toebedachte posities zult vinden. Kortom, ideaal voor eenieder die de scherpe kantjes van de realiteit minder wil voelen.  

Met De lange weg naar genade introduceert Baldacci een nieuwe hoofdpersoon in een nieuwe serie. Een vrouwelijke dit keer, de FBI-profiler Atlee Pine. Zij is een vijfendertigjarige einzelgänger, vrijwillig gestationeerd op een FBI post in een god verlaten uithoek in de Grand Canyon. Pine’s ‘special feature’: als zesjarige is ze voor het leven getekend door een seriemoordenaar die haar tweelingzusje Mercy meenam, terwijl hij Pine voor dood achterliet. De reden waarom ze profiler geworden is en nu, negenentwintig jaar later, vastbesloten is de gevangengenomen seriemoordenaar te ontfutselen waar hij haar zusje gelaten heeft.  

Overigens staat haar avontuur in De lange weg naar genade daar nog overwegend los van. Pine onderzoekt de verdwijning van een verdwenen toerist in de Canyon, die een vreemde boodschap kerfde in het lichaam van zijn overleden ezel, hét transportmiddel in het onbegaanbare gebergte. Op het moment dat blijkt dat de toerist niet was wie hij voorgaf te zijn, bemoeit het Amerikaanse leger zich op een op zijn zachtst gezegd verontrustende manier met het gebeuren. Voor Pine het beseft, wordt ze op non-actief gezet. Maar dat laat onze nieuwe heldin niet op zich zitten. Samen met haar persoonlijke assistente Carol Blum zet zij het onderzoek op eigen autoriteit voort. Algauw worden de twee gedwarsboomd en bedreigd door tegenstanders van diverse nationaliteiten. Wat is hier gaande? Welke partijen hebben hier precies welke belangen, en vooral: welk geheim herbergt de Canyon?  

Stel je de beelden van Thelma en Louise op de vlucht in hun Cadillac door de stoffige woestenij voor en je hebt de sfeer van Pines habitat in een notendop. Niet de enige film die Baldacci een hommage toedraagt. Zijn waanzinnige vechtpartij in een trein kan zich waarlijk meten met de memorabele treinscène in From Russia with love. Zoals gezegd lijkt de plot soms enkel rondom dit soort spetterende actie opgebouwd, al doet Pine verder in geen enkel opzicht denken aan de charmante James Bond. Wat weer terugleidt naar het Thelma&Louise- aspect; het is te hopen dat in volgende delen ook een hoofdrol is weggelegd voor assistente Blum. De jeu in deze thriller zit hem namelijk veel meer in deze aanvankelijk stijve assistente op leeftijd, dan in de net-niet-wereldkampioen-gewichtheffen stugge Pine. Blum ontpopt zich als een verrassend ondernemende dame, die met de uitsmijter “Als ik ooit meer dan zes kogels nodig heb om een klus te klaren, heb ik de verkeerde baan uitgezocht” toch minstens één wenkbrauw doet rijzen. Meer van dat, graag.  

Die kritische blik wat betreft zijn hoofdpersonage vasthoudend, is het de vraag of Baldacci zich met De lange weg naar genade helemaal waar maakt wat betreft de verdere verwachtingen van zijn (vaste) lezers. Aan actie in ieder geval geen gebrek- van sumo squats tot ninja- en treingevecht; check. Ook aan cliffhangers ontbreekt het (in de Canyon uiteraard letterlijk) zeker niet. Maar dan de plot. Een beetje Baldacci-plot moet je qua aannemelijkheid weliswaar met (flink) wat zout nemen, maar is meestal goed te verteren, want goed inleefbaar en dus spannend. Hier vergt Baldacci wel heel erg veel meegaandheid van zijn lezers. Als je verbazing voelt bij de wel degelijk serieus bedoelde opmerking “Het lot van de wereld hangt dus van ons af, zeg maar?”, dan is er waarschijnlijk iets toch niet helemaal zoals bedoeld gegaan.  

Baldacci’s nieuwe serie begint niet zo “smashing” als veel van zijn series dat wel doen. Al met al is het wel vertrouwd lekker lezen en daarom, en om de potentiele beloftes, toch drie sterren.