Wervelend en gelaagd

Op het eerste gezicht lijkt de Engelsfors trilogie van Mats Strandberg en Sara B. Elfgren misschien niet bijster origineel. Een stel tieners beschikt ineens over magische krachten die ze moeten gebruiken om samen de hele wereld te redden. Been there, done that. Maar met dit tweede deel Vuur groeit de YA-serie tot een formaat die andere series overtuigend belooft te gaan overtreffen.

Niet voor niets wordt er op gegeven moment tussen neus en lippen door een toespeling gemaakt op Stephen Kings De beproeving. Strandberg & Elfgren weten King met hun bodemloze grimmige - in dit geval pré-apocalyptische - sfeer vol hopeloze onvermijdelijkheid en angstaanjagende satanische dreiging bijna te benaderen. Om dezelfde reden wordt ook Donna Tartts De verborgen geschiedenis aangehaald. Een samenzwering onder een groepje scholieren na de geheimzinnige dood van een medeleerling: zelfde onderlinge spanning en dito beklemmend sfeertje.

In dit vervolg op De cirkel wordt het dagelijks leven in het dorp Engelsfors steeds onwerkelijker. Eerder was er sprake van een "zelfmoordpact" onder vertwijfelde leerlingen, nu steekt er een tegengestelde beweging op die veel weg heeft van een sekte. De PE ('Positief Engelsfors') krijgt bijna heel Engelsfors op de hand. Alles moet optimistisch worden bekeken, negativiteit wordt niet getolereerd, dan lig je er uit. Dat ondervinden ook de vijf overgebleven Uitverkorenen. De PE riekt naar boosaardige magie. Alsof die dreiging al niet genoeg is moeten Anna-Karin, Minoo, Vanessa, Linnéa en Ida ondertussen ook nog terechtstaan voor het tribunaal van de magische Raad. De Raad straft hen voor het misbruiken van hun magie voor eigen doeleinden. Tot overmaat van ramp blijkt de Raad niet te geloven in hun status als Uitverkorenen. Hierdoor is het uitgerekend de Raad die de vijf belet de snel naderende Apocalyps tegen te houden...

Eerdere punten van kritiek op het eerste deel worden in Vuur volledig van de kaart geveegd. De mate van absurditeit van de alledaagse situatie in Engelsfors wordt flink opgeschroefd en dat leidt automatisch ook logischer naar de climax van dit deel. Die climax is dit keer bijzónder verwarrend (in positieve -haha- zin) én veelbelovend. Ontstegen de karakters van de vijf meiden eerder niet het niveau van stereotypes- nu ondergaan ze ieder ingrijpend een op zijn minst figuurlijke metamorfose. There's more than meets the eye - wat hier ook de boodschap is in het algemeen. En tot slot is daar het caleidoscopische perspectief wat het verhaal dieper gelaagd en lekker wervelend maakt. Het leesplezier was al groot, nu is het groots.

De hamvraag is natuurlijk of het slotdeel zich waar weet te maken... De datum van verschijning voor De Sleutel is helaas al een aantal keren opgeschoven en het boek staat momenteel aangekondigd voor september 2015.