Sherlock Holmes meest overtuigend in minder consistente Pendergast thriller

Alweer het dertiende deel in de serie van het schrijversduo Douglas Preston en Lincoln Child met in de hoofdrol Aloysius Pendergast, een op zijn zachtst uitgedrukt atypische Special Agent van de FBI. De immer ongenaakbare agent, zo onopvallend en zo opmerkelijk tegelijk, schiet in Wit vuur opnieuw onverstoorbaar Corrie –zijn not-so-called protegé uit een eerder avontuur- te hulp. Waarbij we hem verrassend genoeg op openlijke emoties betrappen.

Wie nog niet eerder in de (soms wat irritant) ondoorgrondelijke Pendergast de flauwe afspiegeling van een andere wereldberoemd, fictief en eveneens briljant detective zag, zal zijn personage na het lezen van dit boek beslist in een ander licht zien. Niet eerder geleek Pendergast zo op de Grote Speurder Sherlock Holmes als hier, ondanks de afwezigheid van zijn ‘partner in adventure’ Proctor alias Watson. De link is hier gauwer gelegd aangezien de oplossing van twéé moordzaken waaraan Pendergast werkt voor een groot deel afhangt van een tot dan toe slechts vermoed manuscript van Arthur Conan Doyle, de geestelijke vader van Holmes.

Corrie, student forensische archeologie, werkt zichzelf flink in de nesten door in een exclusief, exorbitant rijk skidorp een moordpartij uit eind negentiende eeuw letterlijk bloot te leggen. Enkele geruchten en wat documenten doen vermoeden dat Conan Doyle destijds over deze zaak een verhaal heeft geschreven dat vanwege zijn gruwelijke gehalte echter nooit werd gepubliceerd. Met het opsporen van dit manuscript schuift langzaam het deksel van een beerput vol stinkende samenzweringen die nog stammen uit de tijd van de zilvermijnen. Iets wat Pendergast en Corrie bepaald niet in dank wordt afgenomen.

Hoewel de actie je bij de ontknoping als een lawine overweldigt, gaat het verhaal lang met horten en stoten vooruit. Dat komt vooral ook door de tientallen pagina’s lange onderbreking van Holmes onbekende avontuur, dat overigens op overtuigend Conan Doyle getrouwe wijze geschreven is. Het is jammer dat de brug tussen verleden en heden niet voldoende gezekerd is en verschillende verhaallijnen teveel op zichzelf blijven staan. Het uitgangspunt van Wit vuur is echt een leuk en origineel gegeven, maar het levert in zijn totaliteit een weinig consistent geheel met een beetje teleurstellend banale verklaring. En wellicht ligt het aan de vertaling: het taalgebruik is hier en daar nogal onbeholpen, ‘onelegant’. Maar nogmaals, Holmes “Avontuur in Aspern Hall” is geslaagd en alleen daarom al -zeker voor de Sherlock Holmes fan- is het lezen van de nieuwste Pendergast de moeite waard.