Diepe wonden, mooie herinneringen

Bert Wagendorp bezit de kunst om menselijke gevoelens op een diepgaande, maar geenszins dramatische manier, weer te geven. Deze novelle lees je gemakkelijk in één adem uit. Met zijn eenvoudige, maar veelzeggende stijl weet de auteur zijn lezers vast te houden. Bert weet ook zijn personages zo te typeren dat de lezer geen enkel probleem heeft om zich iedereen gemakkelijk voor de geest te halen:
* een zorgzaam zusje, bezorgd over haar jongere broertje
* een trotse hoofdschoolmeester, plichtbewust en trots op zijn positie
* een door het noodlot zwaar getroffen oma
* een na 70 jaar nieuwsgierige zoon, herinneringen ophalend uit het verhaal van zijn moeder
Twee verhaallijnen lopen door elkaar:
* het dramatische verhaal van de moeder van Bram, de zus van Bram, die 70 jaar geleden haar broertje verliest bij een bombardement op haar dorp op het einde van WOII
* door het verhaal van zijn moeder komen bij Bram mooie herinneringen uit zijn jeugd weer naar boven, herinneringen aan zijn grootouders en zijn moeder
Maar deze twee verhaallijnen lopen geenszins los van elkaar. Ze versmelten zich als het vet van doorregen spek met het rode vlees, ze worden als het ware één.
Het drama in het drama van het verlies is het feit dat de moeder van Bram pas 70 jaar na de gebeurtenis met haar verhaal naar buiten treedt. 70 jaar opgekropt verdriet, 70 jaar van vragen ' waarom moest dat gebeuren? ', en veronderstellingen van ' wat als dit en wat als dat? '.
Naast het mooie verhaal is deze novelle een pareltje van een uitgave: de veelzeggende cover, de zonder meer prachtige en typerende illustraties en het merkwaardig grote lettertype maken van dit werk een unicum in zijn soort. Het is een boekje om te koesteren en misschien af en toe eens te herlezen. Opvallend is ook dat het verhaal van de moeder alleen onderbroken wordt door de herinneringen van Bram die door de woorden van zijn moeder terug opborrelen in zijn gedachten.
Het boekje is in één adem doorgeschreven, zonder indeling van hoofdstukken. Slechts eenmaal, tijdens een rustpauze van zijn moeder, blijft Bram alleen: tijdens deze onderbreking kijkt Bram in de ' dagboeken ' van zijn onfortuinlijke oom.
Een pareltje, daarom dik verdiende 5 *****.