Zoektocht naar het 'zwaartepunt '.

Onwaarschijnlijke tegenspoed, vallen, opstaan en weer vallen, mislukking, onrecht, flirten met de dood, onmogelijke en falende relaties,marginaliteit, geweld, uitbuiting,vernedering, spiritualiteit, alcohol, drugs, seksslavinnen, ...
Het is maar een opsomming van gedachten kronkels die je na het lezen van deze roman voor de geest kan halen.
En het is niet alleen Aldo, maar een heleboel andere personages, die het ' zwaartepunt ' voor stabiliteit niet op de juiste plaats kunnen leggen, waardoor zij voortdurend balanceren op een slappe koord en alle moeite van de wereld hebben om het hoofd boven de blubber van het ' MOERAS ' te houden, waardoor zij constant in een toestand van wankel evenwicht verkeren.
Morrell, een geboren leraar, die op zoek is naar zijn plaats in de artistieke wereld, de kunstenaarswereld, maar daar niet in slaagt. Hij is wel de auteur van een boek: " Alles is een kunstenaar ", waarin prachtige citaten staan, citaten die ook op hemzelf van toepassing blijken te zijn: " Wat kunstenaars van kunst vinden is altijd gebaseerd op hun eigen tekortkomingen als kunstenaar; het vuur waarmee ze hun theorie verdedigen is recht evenredig de ernst van hun tekortkomingen. "
Liam die ondanks verwoede pogingen om een succesvol schrijver van bestsellers te worden mislukt telkens weer en om toch maar iets te doen wordt hij dan maar politieagent, wat hij zeker niet is.
Stella die Aldo om begrijpelijke redenen verlaat zoekt haar heil in een nieuwe relatie en een kind, maar ook dat is geen onverdeeld succes..
Mimi, de mishandelde en vernederde vrouw.
Alle personages, ' kunstenaars ' die zich ophouden in de commune van het zogenaamde ' kunstenaarshuis ' leven op de rand van succes en mislukking, van geluk en ongeluk, waarbij de gevoelige naald van de balans meestal uitwijkt naar het negatieve.
Bij het personage Aldo wordt dit alles zeer goed in de verf gezet omdat hij in eigen persoon het ' voorwerp ' is van een boek dat Liam wil schrijven. Steve Toltz schrijft hierdoor dus een boek in het boek.
Aldo is de man van de meest waanzinnige ondernemingen die bij voorbaat reeds gedoemd zijn tot mislukking. Hij is dus het prototype van de mislukte zakenman. Komt daarbij nog dat hij onnoemelijk veel fysieke tegenslagen te verwerken krijgt waardoor zijn lichaam een puinhoop is geworden. Op de koop toe komt hij meerdere malen ' on(te)recht ' in aanraking met het ' gerecht '.
Hij heeft een traumatische angst voor ziekenhuizen en gevangenissen en laat dat nu net de twee plaatsen zijn die hem als een draaikolk naar zich toe zuigen.
Zelfs zijn zelfmoordpogingen zijn fiasco's. Zijn laatste poging verloopt zelfs zo dramatisch dat iemand anders het toevallige slachtoffer wordt van zijn waanzinnige daad, ... maar Aldo blijft in leven, gehavend, maar in leven! Die daad heeft mij geleid tot de volgende quote: " Zijn onwaarschijnlijke mislukkingen om het leven te ruilen voor de ' dood ', zetten zich verder in zijn zoektocht die hij voert om in ' leven ' te blijven. "
Zijn spirituele monologen aan het einde van het verhaal ( al dan niet hallucinerend onder invloed van alcohol en drugs ) leiden tenslotte naar de enige onderneming in zijn leven waar hij geld mee verdient: hij wordt een geestelijk leider. Het leidt hem echter niet alleen naar een zeldzaam zakelijk succes, maar ook naar een eenzaam einde op een stuk ruwe rots in de bruisende branding van de oceaan, ... en zelfs dan nog moet hij externe hulp krijgen om het aardse voor het eeuwige te verwisselen.

Moeras is een diepmenselijke roman, die ik het etiket ' psychologisch ' durf mee te geven. Het boek wordt aangekondigd als humoristisch en dat is het volgens mij ook. De humor is soms wel ' zwart ' maar de tot de verbeelding sprekende belevenissen van Aldo zijn vaak al genoeg om de lachspieren aan het werk te zetten. En of we dat nu graag horen of niet, mensen zijn op dat gebied rare wezens. Wij lachen graag met de miserie en de tegenslagen van andere mensen, leedvermaak is dan dikwijls aan de orde, ... zolang als het maar de-ver-van-mijn-bed-show blijft!

Het verhaal is niet chronologisch geschreven maar dat stoort geenszins de verhaallijnen. De auteur gebruikt vaak té moeilijke woorden waardoor enig opzoekwerk aan de orde is, maar dat moet je er dan maar bij nemen.

Het was écht genieten van de schrijvende vertelkunst, de vaak hilarische opsommingen en de geweldige citaten.

Moeras van Steve Toltz krijgt van mij ***** 5 sterren.