Het lijkt alsof Edwardson zijn gedachten direct letterlijk op papier heeft gezet.

Stel: je wilt een lekker gerecht maken, maar je vergeet vervolgens de kruidige ingrediënten. Wat krijg je dan? Slappe hap. Bij het lezen van Zeil van steen kwam deze simpele metafoor bij me op. De eerste hoofdstukken lees ik nog neutraal; je moet ’t de kans geven. Maar na een bladzijde of 50 ben ik nog steeds onverschillig. Het grijpt me niet bij de strot; het doet me niet verlangen verder te lezen; ik mis spanning, vaart en emotie. Kortom: slappe hap.

De fans van Ake Edwardson zullen dit boek zonder meer aanschaffen om de serie rondom inspecteur Erik Winter te completeren. Over smaak valt zéker te twisten. Tussen alle soap-achtige scénes ontwar ik in het begin twee verhaallijnen. Eén: Inspecteur Winter krijgt bezoek van een oude vlam, die vertelt dat haar vader is verdwenen, ergens in Schotland. De man was daar op zoek naar zíjn vader, oftewel haar opa. (Kunt u het nog volgen?) Twee: Politie-agente Aneta Djanali onderzoekt een echtelijke ruzie die uitmondt in een verdwijning.

Het verhaal vordert langzaam waardoor het geduld van de lezer danig op de proef wordt gesteld. Met de snelheid van een demente bejaarde worden de puzzelstukjes in elkaar gelegd. Ake Edwardson houdt van korte zinnen. Soms ontbreekt zelfs het werkwoord. Het zal vast poëtisch bedoeld zijn. De staccato dialogen zorgen voor aardig wat bladvulling met veel wit. Voorbeeld:
“Ja?”
“Hm.”
“En?”
“Goed.”
“O?”
Enzovoort. Het lijkt alsof Edwardson zijn gedachten direct letterlijk op papier heeft gezet. Wanneer hij een woord in een zin is vergeten, zet hij dat er niet alsnog tussen, maar wordt dat gewoon de volgende zin. Dus.

Mijn welgemeende excuses dat ik er niet meer van kan maken. Helaas kan de uitgever op basis van deze korte recensie ook al geen pakkende marketing-kreet citeren of het zou deze moeten zijn: “verplichte aanschaf voor alle Ake Edwardson-fans”.