Recensie Brug naar de hemel

Goed. Dus ik begon aan 'Pilaren van de aarde'. Fantastisch boek was dat. Dan ben ik natuurlijk ook benieuwd naar het vervolg, maar helaas kwam dat niet in de buurt van de voorganger. Hieronder zal ik jullie vertellen waarom.

Het boek was zeker om te genieten, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar waar in 'Pilaren van de aarde' alle verhaallijnen met elkaar te maken hadden en zelfs de wat kleinere verhaallijnen verband hielden met de rode draad in het verhaal, is dat bij 'Brug naar de hemel' niet het geval. Het boek begint spannend met een ridder die twee afgezanten van de koningin vermoordt, gadegeslagen door de hoofdpersonen in het boek. Daarna wordt een sprong in de tijd gemaakt en zien we de hoofdpersonen volwassen worden. Van daar af gaat het met de verhaallijnen helaas van hot naar her.

De affaire tussen Merthin en Caris wordt een beetje warrig en er wordt van alles bijgehaald om de relatie dan wel en dan niet te laten slagen. De affaireverhaallijn tussen Jack en Aliena in 'Pilaren van de aarde' had meer structuur, vind ik. Dan hebben we nog Merthin's broer Ralph en zijn eenmalige 'ontmoeting' met Gwenda. Daar komt in het begin van boek een kind van, maar daar wordt tot op het einde niet veel mee gedaan, terwijl het allemaal veel beter uitgewerkt had kunnen zijn.

Helaas is de interessantste verhaallijn die van Godwyn, en dat terwijl ik me eigenlijk een beetje heb geërgerd aan de verhaallijn van Philip in 'Pilaren van de aarde'. We zien hoe Godwyn verandert van een gewone, vooruitstrevende monnik die de zaken in het klooster drastisch wil veranderen en minder conservatief wil maken, naar een machtswelluste prior die de zaken er zelfs nog erger op maakt dan zijn voorganger. Jammer dat die verhaallijn midden in het verhaal stopt, want er had nog veel meer mee kunnen worden gedaan.

Om het allemaal een tikkie erger te maken, haalt Ken Follett er de builenpest bij. Net op het moment dat hij dieper ingaat op bepaalde personages, overlijden ze, al dan niet in het voordeel van bepaalde hoofdpersonages. Het is dus een komen en gaan van ellende en vreugde, terwijl dat in 'Pilaren van de aarde' veel beter werd opgebouwd. Als klap op de vuurpijl worden er nog steeds kleine verhaallijnen opgerakeld die absoluut niet interessant zijn en eigenlijk niet relevant zijn voor de rode draad, voor zover die is te vinden.

Want ook de rode draad in het verhaal is niet echt interessant: dan zullen we terug moeten naar die ridder (die later overigens monnik wordt in het klooster van Godwyn), die de afgezanten vermoordt en zijn brief, waarin een 'vreselijk' geheim staat, moet begraven met de hulp van Merthin. Pas op het einde van het verhaal wordt dit weer opgerakeld, en dan komt het helaas allemaal een beetje gehaast en geforceerd over. Jammer.

Begrijp me niet verkeerd: ik vond het weer een erg leuk boek om te lezen, maar 'Brug naar de hemel' zal 'Pilaren van de aarde' nooit overtreffen, hoe goed Ken Follett ook zijn best doet om met de hoofdpersonages een goede indruk achter te laten. Bovendien was het gedeelte over de pest best interessant en spannend, ook al kwam het wel wat 'random' over. Maar, eerlijk is eerlijk: dit boek krijgt niet de volle pot. Vier duimpjes zijn genoeg.