Meer gezichten

Ik vind Caesarion van Tommy Wieringa een boek met veel gezichten. Niet letterlijk, maar qua literaire diepgang.
Het middendeel is het beste: de hoofstukken in Wenen en Praag vind ik qua literaire beschrijving de sterkste; de hoofdstukken waarin zijn moeder stervende is vind ik emotioneel de betere en dat is natuurlijk ook niet vreemd. Maar wanneer Wieringa in het eerste deel de pianospelende Caesarion door het kille Alburgh laat ronddolen kan hij mij niet boeien. Ook het slotdeel waarin de ontmoeting met vader tot stand komt gaat door de banaliteit ervan langs me heen.
Ik loop niet echt weg met deze roman. Wieringa kan heel mooie zinnen schrijven, maar de hoofdpersoon Ludwig Unger kan mij niet echt bekoren. Ik krijg er geen binding mee, de afstand tussen deze Caesarion en mij als lezer blijft te groot. En dat breekt me op, ik kan dan niet echt enthousiast worden. Dat is jammer, want het boek heeft tegelijkertijd iets indringends over zich. Dus ook bij mij meer gezichten.
Als critici het hebben over 'prachtige odyssee' en over 'Caesarion rules', dan ga ik daarin echter niet mee.