Betrokken willen voelen.

Bij misdaadromans wil ik me altijd betrokken voelen bij degene die de misdaad moet oplossen. Of het nou om een rechercheur gaat of om een detective, een patholoog anatoom of een forensisch onderzoeker, een serie met zo iemand als hoofdfiguur wordt alleen míjn serie als ik iets voel bij zo'n figuur. Als ik het prettig vind in diens omgeving te verblijven, als ik me mee kan laten voeren bij de oplossing van de moord.
Bij Denise de Wit heb ik dat niet gevoeld. Nóg niet, wellicht moet ik meer boeken lezen met haar aan het roer. Maar als ik dan ontdek dat zij in de boeken die er inmiddels door Josten & Smits 'met haar' zijn geschreven steeds een andere rol speelt: eerst als opsporingsambtenaar, dan als strafpleiter en nu als detective, dan ben ik bang dat dat gevoel er niet zal komen.
Wat ik bedoel: ik leef niet mee! Ik lees de thriller als een verslag, niet als een roman die me meevoert. Zou dat komen door het onderzoeksjournalistieke verleden van een van de schrijvers? De korte hoofdstukjes, de weinig uitgediepte personnages, de snelheid en het oppervlakkige van het verhaal, het vroege stadium waarin je al voelt hoe alles in elkaar steekt, al deze factoren laten je als lezer een beetje aan de buitenkant hangen. Je wordt niet meegesleept.
Zonder hiermee overigens iets te willen afdoen aan de vlotheid waarmee is geschreven. Het boekt leest als een trein. Maar dit keer heb ik het gevoel dat dat niet een compliment is.
Een en ander neemt niet weg dat ik vast van plan ben meer te lezen van Josten & Smits, meer over Denise de Wit. Misschien dat ik dan op de hier gegeven mening kan terugkomen.