Flutboek

Het vijfde boek in de Bureau MaRiT reeks kampt met dezelfde problemen als het vierde deel. Het boek is slordig en onhandig geschreven. Omdat Vermeulen nog steeds persoonlijke voornaamwoorden gebruikt als er opeens andere personages worden beschreven, is het weer vaak niet duidelijk welke personages het onderwerp van de tekst zijn. Na verloop van tijd is het behoorlijk irritant om elke keer in verwarring terug te moeten lezen om te proberen bepalen over wie het nu weer gaat.

Wat me het meest opvalt zijn echter niet de foutjes die weggeschaafd hadden moeten worden voor publicatie, maar de stukken die geheel herschreven hadden moeten worden.

Er vinden bijvoorbeeld meerdere gesprekken tussen de hoofdpersonages Marit, Jack en Dix plaats over seksueel misbruik bij kinderen. Dat is een verschrikkelijk zwaarbeladen onderwerp waarbij bij de meeste mensen heftige emoties zouden vrijkomen. Vermeulen geeft ook regelmatig aan dat haar personages emotioneel bewogen zijn. Dit doet Vermeulen door letterlijk dat woord te gebruiken, vb. ‘… zei Marit emotioneel.’ Ondertussen geeft de dialoog hiervan niets weer. De toon is zo droog dat het net zo goed over de jaarlijkse belastingaangifte van de personages had kunnen gaan. Keer op keer komt wat Vermeulen vertelt (het onderwerp raakt Marit) niet overeen met wat ze laat zien (Marit praat op geforceerde wijze over het onderwerp).

De zaak is een stuk interessanter dan de zaken in het vorige boek, maar Vermeulen verkwanselt mijns inziens de potentie hiervan volledig. 

Kortom: ik vind het een flutboek.