Een levendige vertelstijl

De nieuwe achternaam is het tweede boek van vier in de Napolitaanse serie van Elena Ferrante. We volgen nu Lila en Elena vanaf hun tienerjaren tot ze vooraan in de twintig zijn. Op liefdesvlak enkele turbulente jaren. Ook nu is er een namenlijst opgenomen in het boek met zeer beknopt de evolutie uit het eerste boek De geniale vriendin.
Lila kreeg een nieuwe achternaam met haar trouwen en Elena studeert verder. Ferrante heeft een boeiende en levendige manier van vertellen, het verhaal speelt zich voor je ogen af als een film, je waant je zomaar in het Napels van toen.
Wat valt er zoal te vertellen over het leven van twee meisjes rond de twintig. Door de vertelstijl is het verhaal niet altijd even snel. Elena vertelt het verhaal en over dat van haarzelf gaat ze soms wat vlotter overheen en is het meer een feitelijke vertelling. Het wordt interessanter als ze het over haar gevoelsleven heeft en daar draait in feite om net zoals in het eerste boek. Elena vertelt ook het verhaal van Lila en daar gebeurt wat meer in. Lila is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en dat zal iedereen geweten hebben. Het brengt schwung in het verhaal en het lijkt dan wat rapper te gaan.
De nieuwe achternaam was een goed boek, psychologisch was het in orde. Het grootste deel van het boek had ik echter niet het gedacht om de volgende delen ook gaan te lezen, maar wie weet bedenk ik me nog, ergens ben ik toch wel getriggerd.