Al jaren viel mijn blik op dat dikke boek in mijn ouders' boekenkast: De naam van de roos van Umberto Eco. Een jaar of twee, drie geleden heb ik het proberen te lezen, maar kwam niet door het begin heen. Het boek was simpelweg te moeilijk voor mij. Maar nadat ik vorig jaar De Da Vinci code had gelezen kwam ik automatisch terug op het boek en besloot het een nieuwe kans te geven. Een paar jaar ouder en wijzer inmiddels kwam ik wel door het begin en het loonde: na in mijn ogen ietwat te uitgebreide inleiding greep het boek mij meteen, om me niet meer los te laten. 's Avonds las ik tot ik op mijn wekker keek en besefte dat ik moest gaan slapen omdat ik een paar uur later al weer op moest, elk vrij uurtje tussendoor gebruikte ik om verder uit te vinden hoe het William en Adson verliep. Dit boek buigt over een enorme historische juistheid en ondanks dat, of misschien wel juist dankzij dat, is het enorm spannend en meeslepend met een, zelfs voor een doorgewinterde thrillerlezer als ik, verrassend einde. Voor degene die de boeken van Dan Brown heeft gelezen: dit is nog wel een graadje hoger, minder toegankelijk en enig verstand van de zaken in die tijd en van het Latijn is wel nodig, maar desondanks zeker een aanrader!