achter schijnbaar luchtige jeugdherinneringen schuilt de pijn en de nasleep van de oorlog

Nathan Sid is het jongetje dat van Dis zelf was en hoe hij opgroeide tussen zijn zussen en ouders en tantes.
Het spannende aan dit boek is dat de verhaaltjes en de belevenissen van Nathan luchtig en anekdotisch lijken maar tussen de regels door het verhaal vertellen van een moeilijke jeugd met de nasleep van de oorlog.
De ouders die heel Nederlands proberen te zijn maar dat in feite niet zijn krijgen karakter door hun manier van reageren op Nathan. De “opgedrongen” beelden en meningen geven een beeld van de tijd. Het wordt duidelijk dat het jongetje vlucht in zijn eigen wereldje. Nathan begrijpt niet alles maar voelt wel de druk en de moeilijkheden van de volwassenen en probeert daarmee te dealen. Nathan Sid gaat over familiebanden die knellen maar ook verwarmen. Het is mooi hoe de schrijver zichzelf als jongetje bloot heeft gegeven maar de volwassen Adriaan van Dis herkende ik er ook in.