Weergaloos

Het is me nog nooit overkomen. Of ik vind een boek mooi, of
indrukwekkend, of ontroerend, of alledaags, of, maar dat valt niet
zo vaak voor, de moeite van de tijd niet waard en zonde van de
vermorste drukinkt. Toen ik daarnet de laatste zin half luidop
naprevelde, overviel me een gevoel van diepe dankbaarheid dat ik
deze roman van Tommy Wieringa heb mogen savoureren. Wat een
magistrale opbouw, wat een zinderende symboliek, wat een
beklijvende schrijfstijl en vooral, wat een expressieve
virtuositeit in de soms huive-ringwekkende beschrijvingen en
analyses van toestanden en belevenissen. Het lezen van Wieringa’s
Caesarion hield me gans de tijd in een fascinerend houdgreep en
bezorgde me bij afloop een gevoel als bij de laatste tonen van een
aangrijpend orgelrecital.