Recensie Schone kunsten

Corine Hartman neemt van bij de aanvang de teugels stevig in handen en voert de lezer in steeds stijgende spanning langs de bochtige kronkels van haar verhaal. Achter iedere hoek of kant is er weer wat anders aan de hand en maken we kennis met personages van allerlei pluimage die het onderzoeksteam behoorlijk wat migraine en katers bezorgen. De auteur brengt de collegialiteit en de teamspirit van de onderzoeksploeg zeer goed in beeld. Van ieder weet ze wel iets uit de privésfeer mee te geven dat haar medewerkers nog sympathieker maakt. Haar persoonlijke zorgen en trauma’s uit het verleden weet inspecteur de Winter kort en spits te evoceren, zonder er over te zaniken. Dat maakt haar voor de lezer heel close. Het verhaal loopt als een goed geoliede trein. Naar het einde toe echter geeft de auteur de indruk van verhaalmoeheid en komt er zand tussen de raderen, de remmen haperen, het verhaal geraakt maar niet gestopt. Ik ervoer de laatste hoofdstukken als slepend en niet echt nodig. Corine Hartman geeft verder de lezer de boodschap mee dat de dader nooit alleen heeft gehandeld, maar dat een veelvoud aan medeplichtigen uit verleden en heden, evenzeer, moreel althans, aanspreekbaar zijn wat de schuldvraag betreft…. Denken we aan de stiefmoeder die “uit liefde” essentiële elementen verzwijgt of herroept.
Hartman bewerkt de lezer met de doeltreffendheid van een druppelteller, constant en onweerstaanbaar.