Recensie Twee meisjes pod

Uit diep respect voor het titanenwerk en de niet te onderschatten psychische
barensweeën van de auteur, lees ik een boek steeds uit… en deze keer heb ik het er enorm moeilijk mee gehad. Nu zullen Turkse bakvisjes niet moeten onderdoen voor de Nurkse buien in onze eigen vaderlandse aquaria, maar de wijze waarop de auteur dit alles in kaart brengt kan mij echt niet charmeren. Van uitdrukkingen als “Ze heeft haar nagels gezet in de betonnen muren van het leven.” (blz. 68) en “De passerende schepen besprenkelen zichzelf vanbinnen met golven van vreugde.” (blz.87) word ik echt niet warm. Misschien was de vertaalster even de draad kwijt en bedoelde de auteur in de oorspronkelijke tekst wel iets anders.
Ik ben de laatste om de verscheurende twijfels en paniekaanvallen en liefdesverdriet van jonge en ietwat oudere mensen niet ernstig te nemen. Maar ruim driehonderd bladzijden lang gejammer, gehuil, gekwebbel en gesnuffel te moeten meemaken is uitermate vermoeiend. Ik geraakte met het vorderen der pagina’s ook flink geïrriteerd door het ergerlijke gebruik van HOOFDLETTERS om een begrip of een effect te beklemtonen. Ik begrijp de bedoeling ervan helemaal niet. Voor de dramatiek van het verhaal is dit zeker niet relevant en esthetisch al helemaal niet. En wat ik helemaal niet doorheb is: “wat betekenen die twee gruwelijke moorden aan toegevoegde waarde voor deze tranerige roman? Kunnen meer bevoegde recensenten me daar uitsluitsel over bieden?