Lezersrecensie
Maan en zon en tranen!
30 augustus 2015
‘Maan en zon’ van Stefan Brijs is een schrijnend verhaal over volwassen worden, eilander zijn, loslaten, toegeven, dromen koesteren, zielenpijn, fysieke pijn, oproer, corruptie, armoede, wakker worden, geloven en bijgeloof, opoffering, criminaliteit en eindigheid en tenslotte is daar ontroering, mijn ontroering.
In sober, maar prachtig taalgebruik heeft Stefan Brijs zonder enige vorm van sentiment een aangrijpend verhaal geschreven. Bij sommige passages heb ik mijn tranen niet kunnen tegenhouden. Bijvoorbeeld daar waar Max door broeder Bertus wordt uitgenodigd om het huis binnen te gaan waar de kist klaarstaat. (Blz. 196)
De beschrijving van de dood van Myrna, de niet officiële vrouw van Roy en moeder van zijn zoon, heeft me niet minder geraakt (Blz. 173)
Stefan Brijs laat het verhaal over Curaçao en haar bewoners vertellen bij monde van broeder Daniel, een van de eerste zwarte broeders uit Curaçao zelf.
Het is 1961 en broeder Daniel, 25 jaar, maakt kennis met Roy, een zwarte taxichauffeur en trotse eigenaar van een splinternieuwe Dodge Matador. Roy brengt die dag zijn zoon Max naar school. Jaren verder in het verhaal brengt Max zijn zoon Sonny naar dezelfde school, in dezelfde Dodge Matador. Eilanders met een triest verhaal, al naar gelang de omstandigheden overgoten met een flinke dosis machogedrag en aandoenlijke onwaarheden om zo de harde werkelijkheid te verbloemen en mislukking en verlies niet onder ogen te hoeven zien.
Broeder Daniel voelt zich oprecht betrokken bij het leven van ZIJN mensen en in het bijzonder voelt hij zich verweven met het leven van Roy, Max en Sonny. Toch moet hij tot zijn spijt voor zichzelf soms erkennen dat hij de verkeerde prioriteiten stelt, dat hij niet altijd vanuit zuivere motieven handelt, dat hij niet altijd de juiste signalen oppikt waardoor hij te laat is en machteloos moet toezien.
Curaçao, 26 juli 2001, de zwarte dag waarop bij de broeders de Volkskrant verschijnt met een dag vertraging.
In sober, maar prachtig taalgebruik heeft Stefan Brijs zonder enige vorm van sentiment een aangrijpend verhaal geschreven. Bij sommige passages heb ik mijn tranen niet kunnen tegenhouden. Bijvoorbeeld daar waar Max door broeder Bertus wordt uitgenodigd om het huis binnen te gaan waar de kist klaarstaat. (Blz. 196)
De beschrijving van de dood van Myrna, de niet officiële vrouw van Roy en moeder van zijn zoon, heeft me niet minder geraakt (Blz. 173)
Stefan Brijs laat het verhaal over Curaçao en haar bewoners vertellen bij monde van broeder Daniel, een van de eerste zwarte broeders uit Curaçao zelf.
Het is 1961 en broeder Daniel, 25 jaar, maakt kennis met Roy, een zwarte taxichauffeur en trotse eigenaar van een splinternieuwe Dodge Matador. Roy brengt die dag zijn zoon Max naar school. Jaren verder in het verhaal brengt Max zijn zoon Sonny naar dezelfde school, in dezelfde Dodge Matador. Eilanders met een triest verhaal, al naar gelang de omstandigheden overgoten met een flinke dosis machogedrag en aandoenlijke onwaarheden om zo de harde werkelijkheid te verbloemen en mislukking en verlies niet onder ogen te hoeven zien.
Broeder Daniel voelt zich oprecht betrokken bij het leven van ZIJN mensen en in het bijzonder voelt hij zich verweven met het leven van Roy, Max en Sonny. Toch moet hij tot zijn spijt voor zichzelf soms erkennen dat hij de verkeerde prioriteiten stelt, dat hij niet altijd vanuit zuivere motieven handelt, dat hij niet altijd de juiste signalen oppikt waardoor hij te laat is en machteloos moet toezien.
Curaçao, 26 juli 2001, de zwarte dag waarop bij de broeders de Volkskrant verschijnt met een dag vertraging.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
