Hou vol - de ambulance komt eraan!

Op het moment dat ik het voorlaatste verhaal in ‘Ambulance’ lees, lig ik ziek in de zetel en hoor ik de sirenes van een voorbijrijdende ziekenwagen en het is zoals Harstad zelf schrijft in het nawoord van zijn verhalenbundel: ‘de toevalligheden die ons met elkaar verbinden zijn soms verbijsterend.’

‘Ambulance’ is het eerste werk dat ik van Johan Harstad lees. De rest ligt klaar en ik kijk er nu al naar uit om méér van hem te lezen.

Ik hou van verhalenbundels waarin de verhalen niet los van elkaar staan maar ‘elkaar steeds weer schampen’. In ‘Mijn documenten’ van Alejandro Zambra gebeurt iets gelijkaardigs. In ‘Ambulance’ verschijnt het hoofdpersonage in een ander verhaal opnieuw als figurant of als nevenpersonage en zo zijn al die verhalen en levens in al hun eenzaamheid toch met elkaar verbonden. De rode draad doorheen de verhalenbundel is een fundamentele eenzaamheid en personages die zelf niet echt beseffen dat ze kunnen of willen ontsnappen aan hun routineuze levens. Er is de achterliggende boodschap dat ze moeten ‘volhouden’, dat er redding komt, dat de ambulance komt.

‘Vietnam is het woord voor alles wat verkeerd gegaan is. (…) Vietnam zou een bijvoeglijk naamwoord moeten zijn. Het zou bodemloos treurig moeten betekenen. Het zou verdriet moeten betekenen, zo enorm groot dat er geen troost mogelijk is, nooit.’
Later in het verhaal: ‘Hoe gaat het met jou?’ vraagt ze. En het antwoord luidt: ‘Vietnam’

Dit is zo’n sterke bundel waarover je heel lang zou kunnen praten en filosoferen.