Geloofwaardig inkijkje in de pleegzorg

Door jarenlange ervaring als pleegmoeder heeft Cathy Glass met Mama ik mis je een geloofwaardige, inzichtelijke en ontroerende inkijk geschreven in de wereld van de pleegzorg. Haar ervaring met het opvangen van kinderen in haar eigen gezin loopt door het boek als een rode draad die, ondanks de onzekere situatie van de vierjarige Alice, voor stabiliteit zorgt. Zo schrijft Glass bijvoorbeeld: ‘Het is gebruikelijk dat de pleegouder de familie of de hoofdverzorger van het kind ontmoet (..)’ en ‘Uit ervaring wist ik dat dit allemaal minstens zes weken of langer in beslag nam (..)’ Door haar kennis van de procedures en haar vermogen tot het liefhebben van niet-eigen kinderen weet Glass voor Alice een veilig thuis te creëren. In het boek worden vaak de standaardprocedures in de pleegzorg en wat daaraan kan schorten benoemd en dat heb ik soms als storend ervaren. Ik wist het op een gegeven moment wel, hoe de regelingen omtrent Alice waren en waar dat fout liep. En de jarenlange ervaring van Glass als pleegouder en de manier waarop ze het verhaal dusdanig beschrijft, komt alles soms iets te onecht voor. Alsof ze op alle crisissituaties een klaarstaand antwoord heeft dat ook nog een pedagogisch verantwoord is. Positief vond ik de indeling van het boek in behapbare getitelde hoofdstukken. En het nawoord was ook fijn, want wanneer je het boek dan uit hebt, blijf je niet met vragen achter. Een boek dat je aangrijpt zolang je erin leest, maar wat je makkelijk loslaat als het uit is.