Mooi verhaal met een gemiste kans

Parijs, 1936: de Engelse Annabelle heeft haar schepen achter zich verbrand en vestigt zich in Parijs. Ze ontmoet de Baskische schilder Henri en de twee worden verliefd. Henri besluit met zijn (Baskische) vriend Etienne te gaan vechten in de Spaanse Burgeroorlog en Annabelle kan niet anders dan met hen mee gaan. Ze is verpleegkundige, dus altijd werk voor haar in tijden van oorlog … In Spanje maken ze de gruwelen van de oorlog mee en slaat het noodlot toe.
Parijs, 1956: Eugenie komt naar Parijs, ze doet mee aan een uitwisselingsprogramma met de Académie des Beaux-Arts. Eugenie is de dochter van Annabelle en hoopt in Parijs meer te ontdekken over het verleden van haar moeder.

De beschrijving van ‘Stemmen van het verleden’ suggereerde voor mij dat het boek vooral over Eugenie zou gaan. Wat zij thuis heeft ontdekt en wat zij nu voor zichzelf wil ophelderen. Het boek ging echter voor het overgrote deel over Annabelle, over haar liefde voor Henri en wat zij hebben meegemaakt tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Een belangrijk thema van ‘Stemmen van het verleden’ is zoeken. Zoeken naar het vervullen van een hoger doel, zoeken naar je eigen identiteit, zoeken naar de vervulling van een hoger doel. Want waarom zou je je als gewoon burger in een oorlog storten? Omdat je wilt bijdragen aan de strijd tegen het fascisme, omdat je je land wilt verdedigen. Een hoger doel dus dat geldt voor de Engelse vrienden van Annabelle en voor Henri en Etienne.
Annabelle zelf is aan het begin van haar boek op zoek naar aan identiteit en nieuwe invulling van haar leven nu haar vader haar carrière als verpleegkundige in Engeland onmogelijk heeft gemaakt. Later, als ze tijdens het bombardement Henri is kwijt geraakt, blijft ze lang naar hem zoeken.
Henri op zijn beurt zoekt Annabelle, als hij voldoende hersteld is.
Aline zoekt naar een rechtvaardiging van wat zij heeft gedaan, waarom zij bepaalde kennis heeft verzwegen en achtergehouden voor de betrokkenen.
Eugenie ten slotte is op zoek naar haar roots, ze wil weten hoe haar verleden nu eigenlijk in elkaar zit. Ze heeft uitgepuzzeld dat George niet haar biologische vader kan zijn, maar wie dan wel?

Kunst, de Spaanse Burgeroorlog en Parijs lopen als een rode draad door het verhaal en zijn sfeerbepalend. Ten slotte is de liefde in allerlei vormen belangrijk voor ‘Stemmen uit het verleden’.
De onstuimige liefde tussen verliefde geliefden, de liefde van ouders voor hun kinderen, en de liefde die ontstaat vanuit vriendschap.

‘Stemmen uit het verleden’ is een boeiend boek dat prettig leest. Het verhaal is interessant en meeslepend. Tamara McKinley laat zich soms erg meeslepen in haar eigen beschrijvingen van de omgeving. Deze zijn soms zo langdradig en uitgebreid, dat ze de vaart uit het verhaal halen.

Het boek besteedt veel aandacht aan de Spaanse Burgeroorlog. Een tijdperk uit de Europese geschiedenis waar beduidend minder over geschreven is dat over de Tweede Wereldoorlog. Aan het eind van het boek blijkt dat Henri ook actief is geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog, in het verzet in Parijs. En daar heeft McKinley wat mij betreft een kans gemist. Ze stipt een paar feiten aan, die niet verder uitgelegd of toegelicht worden. Dat is jammer, deze verhaallijn had zo mooi uitgewerkt kunnen worden.
Het werpt ook de vraag op of er nog een vervolg op ‘Stemmen uit het verleden’ zou komen. Dat ligt niet zo in de lijn der verwachting. Het boek is een vrij afgerond geheel en een eventueel vervolg gaat waarschijnlijk eerder in op Eugenie dan op het oorlogsverleden van Henri.

Ook jammer is dat de zoektocht van Eugenie, die volgens de beschrijving belangrijk is in het boek, erg kort beschreven wordt. Waarom ze is gaan zoeken wordt redelijk kort afgedaan en ze heeft al gevonden wat ze zoekt, voor ze überhaupt goed aan het zoeken was geslagen.

Ondanks deze kanttekeningen is ‘Stemmen uit het verleden’ een prima boek dat de vier sterren waard is. Boeiend, over het algemeen prettig om te lezen en om nog een poos over na te denken.