Toen het boek net uit was, had ik erg veel moeite om het boek te waarderen. Eerlijk gezegd vond ik er niet al te veel aan. Ik heb het een tweede kans gegeven, en na de tweede keer moet ik zeggen...Ik waardeer het verhaal enorm en beter als ik de eerste keer heb gedaan.
Het begint toch een beetje moeizaam, maar naarmate het verhaal vordert, komt ook de hoofdpersoon Yashim Toraglu beter tot zijn recht. Dat Goodwin een eunuch als hoofdpersoon neemt, vind ik origineel. Wat mij opviel is dat tot twee keer toe een uitgebreide maaltijdbeschrijving wordt weergegeven. Dat is jammer want het haalt de vaart uit het verhaal. Het is onnodig. Toch verdient Goodwin een compliment als het gaat om zijn kennis van het oude Istanbul en de manier waarmee hij het spannende verhaal inpast in dat tijdsbeeld.
Het verhaal is onderhoudend, maar beleeft een aantal wendingen. Het is zelfs zo dat er twee verhaalslijnen zich afspelen in De brand van Istanbul. De moord op een van de haremvrouwen van sultan Mahmut II en de verschrikkelijke moorden op de janitsaren, waarbij enkele tekkes als leidraad dienen in het verhaal. Bijzonder zijn zaken die ik niet eerder heb geweten zoals koçek dansers. De danser of danseres Preen heeft een warme vriendschap met Yashim. Hetzelfde geldt voor de Poolse ambassadeur Stanislav Palevski, die een bijzondere rol vervullen in Goodwins verhaal.
Al met al een onderhoudend boek, waar Goodwin kleur geeft aan de persoon Yashim Toraglu. De beschrijvingen geeft hoe de verhoudingen liggen in het Istanbul van de negentiende eeuw. Een stad die toen worstelde met traditie en vooruitgang. Dit alles komt zeker aan het einde van het verhaal weer terug. Aangezien dit het begin is van een trilogie, moet je zeker de moeite nemen om de opvolger van dit boek, De slangensteen, te lezen. Dit verhaal is dan afgerond, maar binnen een trilogie vormt De brand van Istanbul maar een onderdeel.