Een beetje veel van alles

Anita Blake, de sympathieke hoofdpersoon uit Dodenjacht, dat ik eerder dit jaar besprak, is weer terug. Ze is nog steeds een leuke meid die staat voor haar principes. Dat komt haar goed van pas in dit boek want het begint al als haar gevraagd wordt om een mensenoffer te brengen om een driehonderd jaar oude mummie weer tot leven te wekken. Nou mag Anita wel erg goed zijn in haar vak, het weer tot leven wekken van doden, ze vertikt het om daarvoor een levend mens dood te maken en dus bedankt ze beleefd voor de eer. Natuurlijk had ze kunnen weten dat er anderen zijn, die niet volgens zulke principes leven, en als Anita dus door de politie gevraagd wordt om bij enkele spectaculaire moordpartijen advies te komen geven dat zou kunnen helpen bij het vinden van de dader, begrijpt ze al wat er aan de hand is. Er zit niets anders op dan op speurtocht te gaan naar de dader, en daarvoor moet Anita dieper in de ‘onderwereld’ duiken dan haar lief is.

Het is lekker leesvoer, dit boek van Laurell Hamilton, maar toch begint het soms allemaal een beetje veel te worden. Net als in het vorige boek over Anita wordt er erg veel verteld over zombies, en niet-zombies, en halve zombies, en zielen, en doden en ondoden, en ook erg veel voodoo. Soms heb ik ook het idee dat de auteur ons bepaalde informatie wil geven waarvan ze weet dat het niet zo makkelijk over te brengen is, en dus doet ze dat dan via Anita, die dan weer dingen heeft gehoord van haar grootmoeder of zo.

Hoe leuk ik het ook vindt dat deze auteur het bijna in de vergetelheid geraakte genre weer een mooi nieuw leven inblaast, een tikkeltje terughoudendheid in het beschrijven van het hoe en wat, en het opvoeren van bloederige lichaamsdelen, zou het geheel toch in mijn ogen meer diepgang geven.