Best wel spannend

Na het succes van De duistering borduurt Gerhard Hormann voort op het in dat boek gepresenteerde thema: de strijd tussen Goed en Kwaad. Gramschap wordt in tegenstelling tot het vorige boek niet gepresenteerd als reli-thriller, en dat is een goede keuze gezien het verhaal.
Sylvie Duval is psychotherapeute en ze woont samen met journalist Christo Ruijs. Soms spreekt Sylvie met Christo over een patiënt, als deze heel bijzonder is. Zo ook ene Els, een oudere vrouw die bij Sylvie komt omdat ze een meervoudige persoonlijkheid heeft. Sylvie laat Christo zelfs een bandopname van een sessie horen, en Christo begrijpt dan waarom Sylvie zo geïntrigeerd is door Els: Els spreekt onder hypnose van duivelse rituelen.
Als Christo de kans krijgt om Els eens persoonlijk te ontmoeten, heeft hij daar wel oren naar. Helaas, als hij bij de praktijk van Sylvie aankomt, is er niemand. Els niet, maar Sylvie ook niet. Sylvie is verdwenen en uiteraard krijgt Christo geen hulp van de politie want ze is een volwassen vrouw.
Politieman Saul Vreeland, die geloviger is dan hij vaak wil toegeven, krijgt te maken met geheimzinnig gedode dieren en een bange koster van een kerkje. Hij krijgt van zijn meerdere helaas niet de gelegenheid dit verder uit te zoeken, maar hij moet gaan zoeken naar Sylvie Duval.
Sabine Wiersma is vijftien en tamelijk ongelukkig met haarzelf en haar leven. Gelukkig echter heeft ze een uitlaatklep: de ‘Gothic’ levensstijl. Maar er gebeuren vreemde dingen met Sabine; om onverklaarbare redenen voelt ze zich vaak ziek en misselijk, en soms heeft ze het idee dat ze niet alleen in bed ligt…
Afzonderlijk van elkaar beginnen Saul en Christo een patroon te zien rond de verdwijning van Sylvie. De term ‘mensenoffers’ valt. De term ‘duivelaanbidding’ valt. En Eric Kramer, hoofdpersoon uit De duistering, komt Christo te hulp.

Ik heb ook dit nieuwste boek van Hormann weer met genoegen gelezen. Hoewel het verhaal zich uiteraard geheel in Nederland afspeelt, ontbreekt het gelukkig aan de ‘kneuterigheid’ waarvan ik vind dat die nogal eens te vinden is in thrillers van ‘eigen bodem’. En hoewel de plot eigenlijk al snel redelijk duidelijk wordt, zitten er nog genoeg wendingen in het verhaal om het geheel spannend te houden voor de lezer. Daarbij weet Hormann zijn spelers karakter te geven door evenwichtig hun goede en minder goede kanten te laten zien. De énige reden echter waarom ik dit boek geen vier, maar drie sterren geef, is een zo belangrijk deel van de plot dat ik het hier niet kan zeggen. Misschien is het wel zo dat ik de enige ben die er over valt…