Beetje mutserig...

Nachten van eenzaamheid begint met het verdwijnen of verongelukken van een aantal mannen. Al snel blijkt dat deze allemaal iets gemeen hadden: banden met een denktank genaamd KIG. Twee weduwen van omgekomen mannen besluiten samen dat ze het naadje van de kous willen weten over het hoe en waarom van de ongelukken. Uiteraard stuiten ze op een akelige samenzwering. Deze heeft te maken met de beïnvloeding van het weer.

Ik krijg zo’n dubbel gevoel van dit soort boeken: aan de ene kant zit er best een heel aardige plot in, aan de andere kant is het allemaal zo ‘mutserig’. Natuurlijk zou ik graag zelf zulke boeken willen kunnen schrijven, waar je heel rijk en beroemd van wordt en zo, maar aan de andere kant zou ik toch wel beter willen kunnen schrijven. De spanning wordt aardig opgebouwd en het plot is wel in orde, maar het hele verhaal wordt voortdurend onderbroken door niets ter zake doende tuttige verhaaltjes. Een aantal mannen vindt op een verdachte manier de dood. Vervolgens krijgen wij dan door de herinneringen van de weduwen een kijkje in het leven van die mannen, hoe ze hun vrouw ontmoet hebben en zo. Da’s toch allemaal vrij overbodig, denk ik dan zo. Zeker omdat het allemaal verhaaltjes zijn die niet verder gaan dan het staren in mooie ogen en het uitdelen van warme hartstochtelijke kussen. En dan al die namen! Het hele boek wemelt van de namen van figuren die soms maar een enkele keer genoemd worden en die verder geen enkele functie hebben. Dat maakt het lezen nogal vermoeiend want je weet niet hoeveel aandacht je aan elk figuur moet schenken. D’r zitten ook nog erotische scènes in. Niks mis mee, maar het geheel is dus wel zodanig dat dit boek misschien beter had gepast in die nieuwe serie met ‘thrillers voor vrouwen’… En dan nog hoor…