Geen standaard verhaal

Elmore Leonard's nieuwste boek heeft een prettig onconventionele hoofdpersoon: een professioneel stuntduiker. Aangezien er niet veel mensen zullen zijn die iemand met een dergelijke professie tot hun vriendenkring kunnen rekenen, is het leuk dat de lezer in dit boek en passant inzicht krijgt in de hoeveelheid werk die er bij te pas komt kijken om tijdens een voorstelling 'eenvoudig' van een hoge plank af te duiken. Dennis Lenahan is gedreven en professioneel, en als hij dan ook per ongeluk getuige is van een moord, komt hem dat goed van pas. Hoewel hij niet bepaald bevriend was met het slachtoffer, en hij zwaar onder druk gezet wordt te doen alsof hij niets gezien heeft, laat het hem niet los. Zijn kennismaking met Robert Taylor, de andere getuige, sleept hem dan ook verder mee in de gebeurtenissen.

Elmore Leonard beschikt over een unieke, losse stijl, waarbij vooral opvalt dat zijn dialogen van een kalme natuurlijkheid zijn. Leonard hoeft geen omstandige uitleg te geven over de beweegredenen en achtergronden van zijn personages. Dat doen zij zelf. En in tegenstelling tot wat je bij sommige andere auteurs ziet, zijn de dialogen ook geen hinderlijke onderbreking van de actie, iets wat je in een goede thriller natuurlijk niet kunt gebruiken.

Tishomingo Blues is geen standaardverhaal. De lezer moet zich wel realiseren dat enige kennis van de Amerikaanse geschiedenis onontbeerlijk is om volop van dit boek te genieten, omdat het naspelen van bekende veldslagen een grote rol speelt. Heel fraai is de manier waarop Leonard de hoofdpersonen in het boek karaktertrekken heeft meegegeven van de personages die zij spelen.

Ik weet niet of ik Leonard nu wel 'de grootste crimeschrijver' zou willen noemen, zoals op het omslag prijkt. Ik weet wel dat een boek van deze auteur garant staat voor gedegen werk. En Theo Horsten stond weer garant voor een gedegen vertaling.